وَاِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ
اَلسَّلاَمُ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَةُ اللّٰهِ وَبَرَكَاتُهُ
Aziz, sıddık kardeşim Refet Bey!
Senin âlimane suallerin Risale-i Nur’un Mektubat kısmında çok ehemmiyetli hakikatlerin anahtarları olmasından, senin suallerine karşı lâkayd kalamıyorum. Bunun kısa cevabı şudur ki:
Madem Kur’an bir hutbe-i ezeliyedir, nev-i beşerin umum tabakatıyla ve ehl-i ibadetin bütün taifeleriyle konuşur; elbette onlara göre müteaddid manaları ve küllî manasının çok mertebeleri bulunacak. Bazı müfessirler, yalnız en umumî veya en sarih veya vacib veya bir sünnet-i müekkedeyi ifade eden manayı tercih eder. Meselâ, bu ayette وَمِنَ الَّيْلِ فَسَبِّحْهُ ’dan, ehemmiyetli bir sünnet olan iki rekât teheccüd namazını ve اِدْبَارَ النُّجُومِ ’dan, bir sünnet-i müekkede olan sabah namazının fecir sünnetini zikretmiş. Yoksa evvelki mananın daha çok efradı var. Kardeşim, seninle konuşmak kesilmemiş. Her vakit “aziz, sıddık kardeşlerim” deyip Isparta’ya ve havalisine mektub yazmış isem, sen ve Hulûsi ve Hulûsi-i sâni birinci safta benim muhatablarımsınız.
Said Nursî
***
