Eskişehir hapishanesinin saklanacak bir meyvesidir diye elyazması diğer bir risalede, “Bir âlem-i manada İmam-ı Ali’ye sorduğu suale cevaben  عُجْمٍ  ’den maksat, şekilsiz harflerdir ki, lâik hükümet zamanında taammüm eden latin harfleridir” yolunda bir cevab aldığını, cifr ve ebced hesaplarıyla bu kelimeyi ihtiva eden fıkranın, latin harflerinin resmen kabulü tarihi olan 1348 tarihine tevafuk ettiğini; Risale-i Nur’un bir musibet neticesinde gizlenerek gizli perde altında parlaması İmam-ı Ali’nin bir kerameti olduğunu; Risale-i Nur’un sebeb-i tesmiyesi esma-i hüsna içindeki ism-i Bedi’in mazharı olduğunu; ve İmam-ı Ali’nin, “Ya Rab, benim yıldızımı nur ile ahirzamana kadar bedi’ ışıklandır.” yolundaki duasının bu zamanda Risale-i Nur ile kabul edildiğini beyan etmektedir.

   Yeni harflerle ve daktilo ile yazılan bir risalede, eski hurufu okumasını bilmeyen gençleri Risale-i Nur dairesine almağa gayret olarak yazılmış olduğu beyan edilmektedir.

   Yine Said Nursî tarafından yazılan Eskişehir hapishanesinin bir meyvesi olup Ahmed Nazif tarafından elyazısı ile hediye edilmiş Otuz Birinci Lem’anın Birinci Şua’ı isimli risale olup başında, “İşbu İşarat-ı Kur’aniye kitabına mahrem taife-i nisa el süremez. Bu taifeye memnu’dur. Gayet ihtiraz olunması tavsiye olunur.” ^(Haşiye)  diye başlayıp bu risale sahifeleri içinde Risale-i Nur müellifinin isim ve doğumu üzerinde cifir ve ebced hesaplarıyla yapılan istihraclar görülmektedir.

   Eski harflerle yazılı Risale-i Nur’un Otuz Birinci Mektubunun On Beşinci Lem’ası, Fihrist isimli risaledeki âhir kısmı, Husrev, Sabri, Hafız Ali, Rüşdü, Hafız Hüseyin tarafından telif edildiği ve bunlar içinde Husrev’in telifinin daha çok olduğu ve bunlara dua edildiği; diğer bir ciltte Risale-i Nur’un küçük şakirdleri ve yazanları içinde ve Sav köyünde Marangoz Ahmed, Eğirdir’in Gökdere köyünde Ömer Hoca oğullarından Abdullah oğlu Ömer ve hocası, çocuğu Mustafa ve hocası Ahmed Zeki, Hacı Hafız oğlu Hafız Mehmed, Hafız Mehmed oğlu Bekir gibi dokuz ila