çıkarıldığı ve bunların bîtaraf ehl-i vukuf tarafından tetkikinde risalelerden Risale-i Nur’un Yirmi Dördüncü Lem’ası tesettür hakkında olduğunu ve üzerinde mahrem işareti bulunduğu ve bu risalenin baş sahifesinde dört hikmetten bahsolunmakta ve muhtelif suretlerle tesettürün kalkmasına hücum etmekte; ve bu risalenin sonlarına doğru kadın bacaklarının teşhiri dolayısıyla, bunların Cehennemde yakılacağı; ve Yirmi Dokuzuncu Mektubun Altıncı Kısmında ise, mahremdir işaretleriyle, Risale-i Nur’un şakirdlerine “Altı Öğüt” vermekte... Birincisinde: Hubb-u caha aldanmamak ve o kudsî hizmetlerinde ve o manevî ulvî cihadlarından vazgeçmemelerine, bunun için servet hırsına ve şan ve şeref ve avam nazarında mevki sahibi olmağa hiç ehemmiyet verilmemesi istenmektedir. Ve bunların ehl-i ahiret için çok zararı var denilmekte ve ehl-i ilhad hafiyelerine ve ehl-i dalâlet propagandacılarına âlet olmamaları tavsiye edilmektedir.

   İkinci Öğüt: Risale-i Nur’un neşrinde ve bana ait fikirlerin tamiminde asla korkulmaması ve bu cihad-ı maneviden vazgeçilmemesi tavsiye olunmakta ve kendilerine bu işlerden vazgeçilmesini söyleyenlere, “Hizbü’l Kur’an etrafımızda çevrilmiş muhkem bir surdur. Hayat-ı ebediyemize yüzde yüz zarar veren bir yola bizi ihtiyarımızla sevkedemezsiniz, ustabaşımız olan Said-i Nursî’nin yüzünden bizim gibi ona dost olanlardan kim zarar görmüş, kim belâ görmüş ki biz göreceğiz.” denilmekte. Üçüncü Öğüt olarak tama’ yüzünden aldanmamak için telkinler yapılmakta ve yine şakirdlerine hitaben: Said’e neden bu kadar hürmet edip arkasına düşüyorsunuz diyenlere karşı Dördüncü Öğüt ile cevab vermek istenilmektedir ki: Bu da kendisinin İslâm dininin neşrine çalışan ve hizmet-i Kur’aniyede bulunan bir şahıs olup kendisi yok olsa dahi birçok merkezlerde çalışanlar bulunacağı söylenilmektedir. Beşinci ve Altıncı Öğütlerle daha bir takım şakirdleri itimad ve itikada davet etmektedir. Bu kitabın zeylinde, kırmızı mürekkeble ve üç ay işaretiyle mahremdir, diye yazılı olan kısımda “İstikbalde gelecek nefret ve tahkirden sakınmak için” şu mahrem zeylin yazıldığını ve kendilerine musallât olan insafsız,