Eskişehir Mahkemesinde makam-ı iddia nasılsa bir sehiv neticesi, Risale-i Nur’un iman derslerine “Halkları ifsad ediyor.” gibi bir tabir kullanmış ve sonra da o tabirden vazgeçtiği halde, Risale-i Nur’un şakirdlerinden Abdürrezzak namında bir zat, mahkemeden bir sene sonra demiş:

   “Hey bedbaht! Otuz üç âyât-ı Kur’aniyenin işaratının takdirine mazhar ve İmam-ı Ali’nin (r.a.) üç kerametinin ihbar-ı gaybîsiyle ve Gavs-ı Âzam’ın (k.s.) kuvvetli bir tarzda ihbarıyla kıymet-i diniyesi tahakkuk eden ve bu yirmi sene zarfında idareye hiçbir zararı dokunmayan ve hiçbir kimseye  hiçbir zarar vermemesi ile beraber binler vatan evlâdlarını tenvir ve irşad eden ve imanlarını kuvvetlendiren ve ahlâklarını düzelten Risale-i Nur’un irşadlarına, ifsad diyorsun. Allah’tan korkmuyorsun, dilin kurusun!” demiş.

   Şimdi, bu şakirdin haklı olan bu sözünü makam-ı iddia gördüğü halde, “Said, etrafına fesad saçmış.” tabirini insafınıza ve vicdanınıza havale ediyorum.

   Makam-ı iddia, Risale-i Nur’un içtimaî derslerine ilişmek fikriyle, “Dinin tahtı ve makamı, vicdandır; hükme, kanuna bağlanmaz. Eskide bağlanmasıyla içtimaî keşmekeşlikler olmuştur.” dedi. Ben de derim ki: “Din yalnız iman değil, belki amel-i salih dahi dinin ikinci cüz’üdür. Acaba katl, zina, sirkat, kumar, şarab gibi hayat-ı içtimaiyeyi zehirleyen pek çok büyük günahları işleyenleri onlardan menetmek için, yalnız hapis korkusu ve hükümetin bir hafiyesinin görmesi tevehhümü kâfi gelir mi? O halde; her hanede, belki herkesin yanında daima bir polis, bir hafiye bulunması lâzım gelir ki, serkeş nefisler kendilerini o pisliklerden çeksinler. İşte Risale-i Nur, amel-i salih noktasında, iman canibinden, herkesin başında bir manevî yasakçıyı bulundurur. Cehennem hapsini ve gazab-ı ilâhîyi hatırına getirmekle fenalıktan kolayca kurtarır.”

   Hem, makam-ı iddia bir risalenin güzel ve fevkalâde kerametkârane bir tevafukunun imza edilmesiyle, “Bir cemiyet efradı” diye, manasız bir emare beyan etmiş. Acaba esnafların, hancıların defterlerinde bulunan bu