ve emare olmadığını ve Said’in şakirdleri, muhaberelerinde hükümete karşı kötü bir kasd beslemek ve bir cemiyet kurmak veya tarikat gütmek fikriyle hareket etmedikleri anlaşılmaktadır.” diye müttefikan karar vermişler.

   Hem ehl-i vukuf, müttefikan, “Said Nursî’nin yüzde doksan risalesi, hem samimi, hem hasbî, hem ilim ve hakikat ve din esaslarından hiçbir cihetle ayrılmamış; bunlarda, dini âlet etmek veya cemiyet teşkil etmek ile emniyeti ihlâl hareketinin bulunmadığı sarihtir. Şakirdlerin birbiriyle ve Said Nursî’yle muhabere mektubları da bu nevidendir. Beş-on mahrem ve şekvalı ve gayr-i ilmî olan risalelerden başka bütün risaleleri her biri bir ayetin tefsiri ve bir hadis-i şerifin hakikatı namına yazılmışlardır. Din, iman, Allah, peygamber, Kur’an, ahiret akidelerini ve ibarelerini açıkça anlatmak için temsiller ile yazılmış ve ilmî görüşleri ve ihtiyarlara ve gençlere ahlâkî öğütleri ve hayat tecrübesinden alınmış ibretli vak’aları ve faideli menkıbeleri ihtiva eden mevcudun yüzde doksanını teşkil eden risalelerdir. Hükümete, idareye ve asayişe ilişecek hiçbir ciheti yoktur.” demişler...

   İşte, makam-ı iddia, bu yüksek ehl-i vukufun raporuna bakmayarak eski ve müşevveş, nakıs rapora binaen acib tarzlarda bizi ittiham etmesinden hakikaten fevkalhad müteessir bulunmaktayız. Bu yüksek mahkemenin müsellem insaflarına elbette yakıştırmayız. Hatta (temsilde hata olmasın) bir Bektaşi’ye: “Ne için namaz kılmıyorsun?” demişler. O da, “Kur’an’da   لَا تَقْرَبُوا الصَّلٰوةَ   var.” demiş. Ona demişler: “Bunun arkasını da oku. Yani   وَ اَنْتُمْ سُكَارٰى   ’yı da oku.” denildiğinde, “Ben hafız değilim.” demiş olması kabilinden, Risale-i Nur’un bir cümlesini tutup o cümleyi tadil ve neticeyi beyan eden ahirini nazara almayarak aleyhimizde hüküm verilmektedir. Takdim edeceğim müdafaanamemde, o iddianameye karşı mukayese edildiğinde bunun otuz-kırk misali görülecektir. Bu numunelerden lâtif bir vakıayı beyan ediyorum: