“Ey bedbaht; ben seni idam-ı ebedîden kurtarmaya ve fani hayvaniyetin en süflî ve elîm derecesinden bir bâki insaniyet saadetine çıkarmaya çalışıyorum. Sen benim ölümüme ve idamıma çalışıyorsun. Senin bu dünyada lezzetin pek az, pek kısa ve ahirette ceza ve belâların pek çok ve pek uzundur. Ve benim ölümüm bir terhistir. Haydi defol; senin ile uğraşmam, ne yaparsan yap.” der. O zalim düşmanına hiddet değil, belki acıyor, şefkat ediyor, keşke kurtulsa idi diyerek ıslâhına çalışır.
Saniyen: وَيُؤْمِنْ بِاللّٰهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقٰىࣗ
Bu iki kudsî cümleler, kuvvetli münasebet-i maneviye ile beraber makam-ı cifrî ve ebcedî hesabıyla birincisi, Risaletü’n-Nur’un ismine; ikincisi, onun tahakkukuna ve tekemmülüne ve parlak fütuhatına manen ve cifren tam tamına tetabukları bir emaredir ki; Risaletü’n-Nur bu asırda, bu tarihte bir “urvetü’l-vüska”dır. Yani, çok muhkem kopmaz bir zincir ve bir hablullahdır. Ona elini atan, yapışan necat bulur, diye mana-yı remziyle haber verir.
Salisen: اَللّٰهُ وَلِىُّ الَّذٖينَ اٰمَنُوا cümlesi hem mana, hem cifr ile Risaletü’n-Nur’a bir remzi var. Şöyle ki: ..... (Haşiye)
(Bu makamda perde indi, yazmaya izin verilmedi. Başka zamana tehir edildi.)
***
