Hatime

(Gayet ehemmiyetli bir nükte-i i’caziyeye dair, birden ihtiyarsız, mağribden sonra kalbe ihtar edilen ve sure-i  قُلْ اَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ  ’ın zâhir bir mucize-i gaybiyesini gösteren uzun bir hakikate kısa bir işarettir.)

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ

قُلْ اَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ ۞ مِنْ شَرِّ مَا خَلَقَ ۞ وَمِنْ شَرِّ غَاسِقٍ اِذَا وَقَبَ ۞ وَمِنْ شَرِّ النَّفَّاثَاتِ فِى الْعُقَدِ ۞ وَمِنْ شَرِّ حَاسِدٍ اِذَا حَسَدَ

   İşte yalnız mana-yı işarî cihetinde bu sure-i azime-i harika: “Kâinatta adem âlemleri hesabına çalışan şerirlerden ve insî ve cinnî şeytanlardan kendinizi muhafaza ediniz.” Peygamberimize ve ümmetine emrederek, her asra baktığı gibi mana-yı işarîsiyle bu acib asrımıza daha ziyade, belki zâhir bir tarzda bakar; Kur’an’ın hizmetkârlarını istiazeye davet eder. Bu mucize-i gaybiye, beş işaretle kısaca beyan edilecek. Şöyle ki:

   Bu surenin her bir ayetinin manaları çoktur. Yalnız mana-yı işarî ile beş cümlesinde dört defa  شَرِّ  kelimesini tekrar etmek ve kuvvetli münasebet-i maneviye ile beraber dört tarzda bu asrın emsalsiz dört dehşetli ve fırtınalı maddî ve manevî şerlerine ve inkılâblarına ve mübarezelerine aynı tarih ile parmak basmak ve manen “Bunlardan çekininiz!” emretmek, elbette Kur’an’ın i’cazına yakışır bir irşad-ı gaybîdir.

Meselâ: Başta  قُلْ اَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ  cümlesi, 1352 veya 1354 ⁽²⁾  tarihine  hesab-ı ebcedî ve cifriyle tevafuk edip nev-i beşerde en geniş hırs ve hasedle ve Birinci Harbin sebebiyle vukua gelmeye hazırlanan İkinci Harb-i Umumiye işaret eder. Ve ümmet-i Muhammediyeye (a.s.m.) manen der: “Bu harbe girmeyiniz ve Rabbinize iltica ediniz.” Ve bir mana-yı remziyle,