harika bir tarzda isbat eden Arabî Risale-i Nur’dan İşaratü’l-İ’caz tefsiri bilfiil göstermişler ki, Mekkiye olan sure ve ayetlerde en âli bir üslub-u belâgat ve en yüksek bir i’caz-ı îcazî vardır.

   Amma, Medeniye sure ve ayetlerde, birinci safta muhatap ve muarızları ise Allah’ı tasdik eden Yahudi ve Nasara gibi ehl-i kitap olduğundan, mukteza-i belâgat ve irşad ve mutabık-ı makam ve hâlin lüzumundan sade ve vazıh ve tafsilli bir üslup ile, ehl-i kitaba karşı dinin yüksek usulünü ve imanın rükünlerini değil, belki medar-ı ihtilâf olan şeriatta ve ahkâmda ve teferruatın ve küllî kanunların menşeleri ve sebepleri olan cüz’iyatın beyanı lâzım geldiğinden, o Medeniye sure ve ayetlerde, ekseriyetle tafsil ve izah ve sade üslupla beyanat içinde, Kur’an’a mahsus emsalsiz bir tarz-ı beyanla birden, o cüz’î teferruat hadisesi içinde yüksek, kuvvetli bir fezleke, bir hatime, bir hüccet ve o cüz’î hadise-i şer’iyeyi küllîleştiren ve imtisalini iman-ı billâh ile temin eden bir cümle-i tevhidiyeyi ve imaniyeyi ve uhreviyeyi zikreder; o makamı nurlandırır, ulvîleştirir.

   Risale-i Nur, ayetlerin ahirlerinde ekseriyetle gelen,  

    وَهُوَ الْعَزٖيزُ الرَّحٖيمُ   *  وَهُوَالْعَزٖيزُ الْحَكٖيمُ  *  اِنَّ اللّٰهَ بِكُلِّ شَىْءٍ عَلٖيمٌ  *  اِنَّ اللّٰهَ عَلٰى كُلِّ شَىْءٍ قَدٖيرٌ   

gibi tevhidi ve ahireti ifade eden fezlekelerde ve hatimelerde ne kadar yüksek bir belâgat ve meziyetler ve cezaletler ve nükteler bulunduğunu, Yirmi Beşinci Sözün İkinci Şulesinin İkinci Nurunda, o fezleke ve hatimelerinin pek çok nüktelerinden ve meziyetlerinden on tanesini beyan ederek, o hülâsalarda bir mucize-i kübra bulunduğunu muannidlere de isbat etmiş.

   Evet, Kur’an o teferruat-ı şer’iye ve kavanin-i içtimaiyenin beyanı içinde, birden muhatabın nazarını yüksek ve küllî noktalara kaldırıp, sade üslubu bir ulvî üsluba ve şeriat dersinden tevhid dersine çevirerek, Kur’an’ı hem bir kitab-ı şeriat ve ahkâm ve hikmet, hem bir kitab-ı akide ve iman ve zikir ve fikir ve dua ve davet olduğunu gösterip, her makamda çok