Yedinci Mesele

(Denizli hapsinde bir Cuma gününün meyvesidir.)

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ

         *  وَمَٓا اَمْرُ السَّاعَةِ اِلَّا كَلَمْحِ الْبَصَرِ اَوْ هُوَ اَقْرَبُ

*  مَا خَلْقُكُمْ وَلَا بَعْثُكُمْ اِلَّا كَنَفْسٍ وَاحِدَةٍ   

فَانْظُرْ اِلٰٓى اٰثَارِ رَحْمَتِ اللّٰهِ كَيْفَ يُحْيِى الْاَرْضَ بَعْدَ

مَوْتِهَا اِنَّ ذٰلِكَ لَمُحْيِى الْمَوْتٰى وَهُوَ عَلٰى كُلِّ شَىْءٍ قَدٖيرٌ

   Bir zaman Kastamonu’da, “Hâlikımızı bize tanıttır.” diyen lise talebelerine sabık Altıncı Meselede mekteb fünununun dilleriyle verdiğim dersi, Denizli hapishanesinde benimle temas edebilen mahpuslar okudular. Tam bir kanaat-ı imaniye aldıklarından ahirete bir iştiyak hissedip, “Bize ahiretimizi de tam bildir. Tâ ki, nefsimiz ve zamanın şeytanları bizi yoldan çıkarmasın, daha böyle hapislere sokmasın.” dediler. Ve Denizli hapsindeki Risale-i Nur şakirdlerinin ve sabıkan Altıncı Meseleyi okuyanların arzuları ile ahiret rüknünün dahi bir hülâsasının beyanı lâzım geldi. Ben de Risale-i Nur’dan bir kısacık hülâsa ile derim:

   Nasıl ki, Altıncı Meselede biz Hâlikımızı arzdan, semavattan sorduk; onlar fenlerin dilleri ile güneş gibi Hâlikımızı bize tanıttırdılar. Aynen biz de, ahiretimizi başta o bildiğimiz Rabbimizden, sonra Peygamberimizden, sonra Kur’an’ımızdan, sonra sair peygamberler ve mukaddes kitaplardan, sonra melâikelerden, sonra kâinattan soracağız. İşte birinci mertebede ahireti Allah’tan soruyoruz. O da bütün gönderdiği elçileriyle ve fermanlarıyla ve bütün isimleriyle ve sıfatlarıyla: “Evet ahiret vardır ve sizi oraya sevkediyorum.” ferman ediyor. Onuncu Söz, on iki parlak ve kat’i hakikatler ile bir kısım isimlerin ahirete dair cevaplarını isbat ve izah eylemiş. Burada, o izaha iktifaen gayet kısa bir işaret ederiz.