mahvolsunlar? Hâşâ, yüz bin defa hâşâ ve kellâ! Evet, bütün kâinat ve hakikat-i âlem, onun dirilmesini dava eder ve hayatını sahib-i kâinattan talep ediyor.

   Ve madem, Yedinci Şua olan Ayetü’l-Kübrada, her biri bir dağ kuvvetinde, otuz üç adet icma-ı âzim isbat etmişler ki: Bu kâinat, bir elden çıkmış ve bir tek zatın mülküdür; ve kemalât-ı ilâhiyenin medarı olan vahdetini ve ehadiyetini bedahetle göstermişler; ve vahdet ve ehadiyet ile bütün kâinat, o Zat-ı Vâhidin emirber neferleri ve musahhar memurları hükmüne geçiyor; ve ahiretin gelmesiyle, kemalâtı sukuttan ve adalet-i mutlakası müstehziyane gadr-ı mutlaktan ve hikmet-i ammesi sefahetkârane abesiyetten ve rahmet-i vâsiası lâhiyane tazibden ve izzet-i kudreti zelilâne aczden kurtulurlar, takaddüs ederler.

   Elbette ve elbette ve herhalde, iman-ı billahın yüzer nüktesinden bu sekiz mademlerdeki hakikatlerin muktezasıyla, kıyamet kopacak, haşir ve neşir olacak, dâr-ı mücazat ve mükâfat açılacak. Tâ ki, arzın mezkûr ehemmiyeti ve merkeziyeti ve insanın ehemmiyeti ve kıymeti tahakkuk edebilsin; ve arz ve insanın Hâlikı ve Rabbi olan Mutassarıf-ı Hakîmin mezkûr adaleti, hikmeti, rahmeti, saltanatı takarrur edebilsin; ve o bâki Rabbin mezkûr hakiki dostları ve müştakları idam-ı ebedîden kurtulsun; ve o dostların en büyüğü ve en kıymettarı, bütün kâinatı memnun ve minnettar eden kudsî hizmetlerinin mükâfatını görsün; ve Sultan-ı sermedînin kemalâtı naks ve kusurdan ve kudreti aczden ve hikmeti sefahetten ve adaleti zulümden tenezzüh ve tekaddüs ve teberri etsin. Elhasıl, madem Allah var, elbette ahiret vardır.

   Hem nasıl ki, mezkûr üç erkân-ı imaniye, onları isbat eden bütün delilleriyle haşre şehadet ve delâlet ederler; öyle de,