Sonra o sükûnetsiz misafir kendi kalbine dedi: Ehl-i imanın, hususan ehl-i tarikatın her vakit tekrarla   لَا اِلٰهَ اِلَّاهُوَ   demeleri, tevhidi yâd ve ilân etmeleri gösterir ki, tevhidin pek çok mertebeleri bulunuyor. Hem tevhid, en ehemmiyetli ve en halâvetli ve en yüksek bir vazife-i kudsiye ve bir fariza-i fıtriye ve bir ibadet-i imaniyedir. Öyle ise, gel bir mertebeyi daha bulmak için, bu ibrethanenin diğer bir menzilinin kapısını daha açmalıyız. Çünkü aradığımız hakiki tevhid, yalnız tasavvurdan ibaret bir marifet değildir. Belki, ilm-i mantıkta tasavvura mukabil ve marifet-i tasavvuriyeden çok kıymettar ve bürhanın neticesi olan ve ilim denilen tasdiktir.

   Ve tevhid-i hakiki öyle bir hüküm ve tasdik ve iz’an ve kabuldür ki, her bir şeyle Rabbini bulabilir. Ve her şeyde Hâlikına giden bir yolu görür. Ve hiçbir şey huzuruna mâni olmaz. Yoksa, Rabbini bulmak için her vakit kâinat perdesini yırtmak, açmak lâzım gelir. Öyle ise haydi ileri! diyerek, kibriya ve azamet kapısını çaldı. Ef’al ve âsar menziline ve icad ve ibda’ âlemine girdi, gördü ki; kâinatı istilâ etmiş beş hakikat-ı muhita hükmediyorlar; bedahetle tevhidi isbat ederler.

   BİRİNCİSİ: Kibriya ve azamet hakikatıdır. Bu hakikat, İkinci Şua’ın İkinci Makamında ve Risale-i Nur’un müteaddid yerlerinde bürhanlarla izah