اَلسَّلَامُ عَلَيْنَا وَعَلٰى عِبَادِ اللّٰهِ الصَّالِحٖينَ  istikbalde muazzam ümmeti ve ümmetinin salihleri, selâm-ı ilâhîyi temsil eden İslâmiyete mazhar olmasını ve İslâmiyetin umumî bir şiarı olan mü’minler ortasındaki  اَلسَّلَامُ عَلَيْكَ وَ عَلَيْكَ السَّلَامُ  umum ümmet demesini raciyane, daiyane Hâlikından istediğini ifade ve ihtar eder. Ve o sohbette hissedar olan Hazret-i Cebrail aleyhisselâm, emr-i ilâhî ile o gece  اَشْهَدُ اَنْ لَا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ وَ اَشْهَدُ اَنَّ مُحَمَّدًا رَسُولُ اللّٰهِ  demesi, bütün ümmet kıyamete kadar böyle şehadet edeceğini ve böyle diyeceklerini mübeşşirane haber verir. Ve bu mükâleme-i kudsiyeyi tahattur ile kelimelerin manaları parlar, genişlenir. Bu mezkûr hakikatın inkişafında bana yardım eden garib bir hâlet-i ruhiyedir: Bir zaman karanlıklı bir gurbette, karanlık bir gecede, zulmetli bir gaflet içinde, hâl-i hazırda olan bu koca kâinat hayalime camid, ruhsuz, meyyit, boş, halî müthiş bir cenaze göründü. Geçmiş zaman dahi bütün bütün ölü, boş, meyyit, müthiş tahayyül edildi. O hadsiz mekân ve o hudutsuz zaman, karanlıklı bir vahşetgâh suretini aldı. Ben o hâletten kurtulmak için namaza iltica ettim. Teşehhüdde  اَلتَّحِيَّاتُ  dediğim zaman birden kâinat canlandı; hayatdar, nuranî bir şekil aldı, dirildi. Hayy-ı Kayyumun parlak bir ayinesi oldu. Bütün hayatdar eczasıyla beraber, hayatlarının tahiyyelerini ve hedaya-yı hayatiyelerini daimî bir surette Zat-ı Hayy-ı Kayyuma takdim ettiklerini ilmelyakîn, belki hakkalyakîn ile bildim ve gördüm.