Sekizinci Mukaddeme:

   Evet insan, çendan nefsinde ve suretinde hiçtir ve hiç hükmündedir. Fakat vazife ve mertebe noktasında, şu kâinat-ı muhteşemenin seyircisi ve şu mevcudatın lisan-ı nâtıkı ve şu kitab-ı âlemin mütalaacısı ve şu müsebbih ve âbid mahlukatın nâzırı ve ustabaşısı hükmündedir. 

   Evet insan, şu dünyaya bir misafir olarak gönderilmiş. Ve insana mühim istidadat ve o istidadata göre mühim vezaif tevdi' edilmiş. 

   Hem insan -insan olmak için- kendine göre bir derece bu gayeye çalışmalıdır. Bu gayeler ise: 

   Evvelen: Şu kâinatta saltanat-ı rububiyetini tasdik ile, mehasin-i kemalâtına nezaret etmektir. 

   Sâniyen: Esma-i kudsiye-i İlahiyenin nukuş-u bedayi'kâranelerini birbirine gösterip dellâllık etmektir. 

   Sâlisen: Künuz-u mahfiye olan esma-i Rabbaniyenin cevherlerini mizan-ı idrak ile tartmak ve kıymet vermektir. 

   Râbian: Kalem-i kudretin mektubatını mütalaa ile tefekkür etmektir. 

   Hâmisen: Fıtratın letaif ve müzeyyenatını temaşa etmekle, Fâtır'ın marifetine ve rü'yetinin temaşasına iştiyak göstermektir.