Birincisi: Cenab-ı Hak öyle bir Kadîr-i Mutlaktır ki, adem ve vücud, kudretine ve iradesine nisbeten iki menzil gibi, gayet kolay bir surette oraya gönderir ve getirir. İsterse bir günde, isterse bir anda oradan çevirir.

   Hem adem-i mutlak zaten yoktur. Çünkü bir ilm-i muhit var. Hem daire-i ilm-i ilâhînin harici yok ki, bir şey ona atılsın. Daire-i ilim içinde bulunan adem ise, adem-i haricîdir ve vücud-u ilmîye perde olmuş bir ünvandır. Hatta, bu mevcudat-ı ilmiyeye, bazı ehl-i tahkik “a’yân-ı sabite” tabir etmişler. Öyle ise, fenâya gitmek, muvakkaten haricî libasını çıkarıp, vücud-u manevîye ve ilmîye girmektir. Yani, hâlik ve fani olanlar, vücud-u haricîyi bırakıp, mahiyetleri bir vücud-u manevî giyer, daire-i kudretten çıkıp daire-i ilme girer.

   İkincisi: Çok Sözlerde izah ettiğimiz gibi, her şey, mana-yı ismiyle ve kendine bakan vecihte hiçtir; kendi zatında müstakil ve bizatihî sabit bir vücudu yok. Ve yalnız kendi başıyla kaim bir hakikati yok. Fakat Cenab-ı Hakka bakan vecihte ise, yani mana-yı harfiyle olsa, hiç değil. Çünkü onda cilvesi görünen esma-i bakiye var. Madum değil, çünkü sermedî bir vücudun gölgesini taşıyor. Hakikati vardır, sabittir, hem yüksektir. Çünkü mazhar olduğu baki bir ismin sabit bir nevi gölgesidir.

   Hem   كُلُّ شَىْءٍ هَالِكٌ اِلَّا وَجْهَهُ   insanın elini masivadan kesmek için bir kılınçtır ki, o da, Cenab-ı Hakkın hesabına olmayan fâni dünyada, fani şeylere karşı alâkalarını kesmek için, hükmü, dünyadaki faniyata bakar. Demek, Allah hesabına olsa, mana-yı harfiyle olsa, livechillâh olsa, masivaya girmez ki,   كُلُّ شَىْءٍ هَالِكٌ اِلَّا وَجْهَهُ   kılıncıyla başı kesilsin.

   Elhasıl: Eğer Allah için olsa, Allah’ı bulsa, gayr kalmaz ki başı kesilsin. Eğer Allah’ı bulmazsa ve hesabıyla bakmazsa, her şey gayrdır.   كُلُّ شَىْءٍ هَالِكٌ اِلَّا وَجْهَهُ   kılıncını istimal etmeli, perdeyi yırtmalı, tâ Onu bulmalı.  

                                                                                                             اَلْبَاقٖى هُوَ الْبَاقٖى

   Said Nursî