İkinci cereyan ise: Tabiiyyun, maddiyyun felsefesinden tevellüd eden bir cereyan-ı Nemrudane, gittikçe ahirzamanda felsefe-i maddiye vasıtasıyla intişar ederek kuvvet bulup ulûhiyeti inkâr edecek bir dereceye gelir. Nasıl bir padişahı tanımayan ve ordudaki zabitan ve efrad onun askerleri olduğunu kabul etmeyen vahşi bir adam, herkese, her askere bir nevi padişahlık ve bir gûna hakimiyet verir. Öyle de, Allah’ı inkâr eden o cereyan efradları, birer küçük Nemrud hükmünde nefslerine birer rububiyet verir. Ve onların başına geçen en büyükleri, ispirtizma ve manyetizmanın hadisatı nevinden müdhiş harikalara mazhar olan Deccal ise, daha ileri gidip, cebbarane surî hükûmetini bir nevi rububiyet tasavvur edip ulûhiyetini ilan eder. Bir sineğe mağlûp olan ve bir sineğin kanadını bile icad edemeyen aciz bir insanın ulûhiyet dava etmesi ne derece ahmakçasına bir maskaralık olduğu malûmdur.

   İşte böyle bir sırada, o cereyan pek kuvvetli göründüğü bir zamanda, Hazret-i İsa aleyhisselâmın şahsiyet-i maneviyesinden ibaret olan hakiki İsevîlik dini zuhur edecek, yani rahmet-i ilâhiyenin semasından nüzul edecek, halihazır Hristiyanlık dini o hakikate karşı tasaffi edecek, hurafattan ve tahrifattan sıyrılacak, hakaik-i İslâmiye ile birleşecek, manen Hristiyanlık bir nevi İslâmiyete inkılâb edecektir. Ve Kur’an’a iktida ederek, o İsevîlik şahs-ı manevîsi tabi ve İslâmiyet metbû makamında kalacak, din-i hak bu iltihak neticesinde azim bir kuvvet bulacaktır.

   Dinsizlik cereyanına karşı ayrı ayrı iken mağlûp olan İsevîlik ve İslâmiyet, ittihad neticesinde dinsizlik cereyanına galebe edip dağıtacak istidadında iken, âlem-i semavatta cism-i beşerîsiyle bulunan şahs-ı İsa aleyhisselâm, o din-i hak cereyanının başına geçeceğini, bir Muhbir-i Sadık,