Lem’alara ve Şualara; hususan bir ayet-i kübra-yı tevhid olan Yirmi Dokuzuncu Lem’a-i hârika-i Arabiye ve risale-i esma-i sitte ve risale-i işarat-ı huruf-u Kur’aniye ve bilhassa şimdilik en ahir Şua ve Asa-yı Musa gibi, dalâletlerin bütün manevî sihirlerini ibtal edebilen bir mahiyette bulunan ve bir manada Ayetü’l-Kübra namını alan risale-i harikaya bakıyor gibi bir tarz-ı ifade görünüyor. Ve madem bir tek meselede bulunan emareler ve karineler, meselenin vahdeti haysiyetiyle birbirine kuvvet verir, zaif bir münasebetle bir tereşşuh dahi menbaına ilhak edilir. Elbette bu yedi adet esaslara istinaden deriz: “Hazret-i İmam-ı Ali radıyallahü anh, nasıl ki meşhur Sözler’e tertibleri üzerine işaret etmiş ve Mektubat’dan bir kısmına ve Lem’alar’dan en mühimlerine tertible bakmış; öyle de,   بِاَسْمَائِكَ الْحُسْنٰى اَجِرْنٖى مِنَ الشَّتَتْ  cümlesiyle, Otuzuncu Lem’aya, yani müstakil Lem’alar’ın en son olan esma-i sitte risalesine, tahsin ederek bakıyor. Ve  حُرُوفٌ لِبَهْرَامٍ عَلَتْ وَ تَشَامَخَتْ  kelâmıyla dahi, Otuzuncu Lem’ayı takib eden işarat-ı huruf-u Kur’aniye risalesini takdir edip, işaretle tasdik ediyor.   وَ اسْمُ عَصَا مُوسٰى بِهِ الظُّلْمَةُ انْجَلَتْ  kelimesiyle dahi şimdilik en ahir risale ve tevhid ve imanın elinde Asa-yı Musa gibi harikalı, en kuvvetli bürhan olan mecmua risalesini senakârane remzen gösteriyor gibi bir tarz-ı ifadeden bilâperva hükmediyoruz ki; Hazret-i İmam-ı Ali radıyallahü anh, hem Risale-i Nur’dan, hem çok ehemmiyetli risalelerinden mana-yı hakikî ve mecazî ile işarî ve remzî ve îmaî ve telvihî bir surette haber veriyor. Kimin şüphesi varsa, işaret olunan risalelere bir kere dikkatle baksın. İnsafı varsa, şüphesi kalmaz zannediyorum. Buradaki mana-yı işarî ve medlul-ü mecazilere, karinelerin en güzel ve lâtifi; aynı tertibi muhafaza ile verilen isimlerin münasebetidir. Meselâ: Yirmi dokuz ve otuz ve otuz bir ve otuz iki mertebe-i tâdatta, Yirmi Dokuz ve Otuz ve Otuz Bir ve Otuz İkinci Sözlere gayet münasip isimler ile;