namında ve altı nükte olan risale-i esmaya bakarak   بِاَسْمَائِكَ الْحُسْنٰى  deyip, sair işaratın karinesiyle; hem Yirmi Dokuzuncu Lem’aya takip karinesiyle, hem ikisinin isimde ve esma lâfzına tevafuk karinesiyle, hem teşettüt-ü hâle ve sıkıntılı bir gurbete ve perişaniyete düşen müellifi, onun telifi bereketiyle teselli ve tahammül bulmasına ve mana-yı mecazî cihetinde, Hazret-i İmam-ı Ali radıyallahü anh lisanıyla kendine dua olan  وَبِاَسْمَائِكَ الْحُسْنٰى اَجِرْنٖى مِنَ الشَّتَتْ  yani: “İsm-i âzam olan o esma risalesinin bereketiyle, beni teşettütten, perişaniyetten hıfzeyle yâ Rabbi!” meâli; tam tamına o risale ve sahibinin vaziyetine tevafuk karinesiyle kelâm, mecazî delâlet ve İmam-ı Ali radıyallahü anh ise, gaybî işaret eder diyebiliriz. Hem madem Celcelutiye’nin aslı vahiydir ve esrarlıdır ve gelecek zamana bakıyor; ve gaybî umur-u istikbaliyeden haber veriyor. Ve madem Kur’an itibariyle bu asır dehşetlidir ve Kur’an hesabıyla, Risale-i Nur bu karanlık asırda ehemmiyetli bir hadisedir. Ve madem sarahat derecesinde çok karine ve emarelerle; Risale-i Nur Celcelutiye’nin içine girmiş, en mühim yerinde yerleşmiş. Ve madem Risale-i Nur ve eczaları bu mevkiye lâyıktır ve Hazret-i İmam-ı Ali radıyallahü anh’ın nazar-ı takdirine ve tahsinine ve onlardan haber vermesine liyakatları ve kıymetleri var. Ve madem Hazret-i İmam-ı Ali radıyallahü anh, Siraci’n-Nur’dan zâhir bir surette haber verdiğinden sonra ikinci derecede, perdeli bir tarzda Sözlerden, sonra Mektublardan, sonra Lem’alardan, risalelerdeki aynı tertip, aynı makam, aynı numara tahtında, kuvvetli karinelerin sevkiyle kelâm delâlet ve Hazret-i İmam-ı Ali radıyallahü anh’ın işaret ettiğini isbat eylemiş. Ve mâdem, başta   بَدَئْتُ بِبِسْمِ اللّٰهِ رُوحٖى بِهِ اهْتَدَتْ * اِلٰى كَشْفِ اَسْرَارٍ بِبَاطِنِهِ انْطَوَتْ  risalelerin başı ve Birinci Söz olan bismillâh risalesine baktığı gibi; kasem-i câmi-i muazzamanın ahirinde, risalelerin kısm-ı ahirleri olan son