otuz üç ayet-i Kur’aniyenin Risale-i Nur’a işaratını kaydedip, hesab-ı cifrî münasebetiyle, baştan başa ilm-i huruf risalesi gibi görünen ve bir mu’cize-i Kur’aniye hükmünde bulunan risaleye  حُرُوفٌ لِبَهْرَامٍ عَلَتْ وَ تَشَامَخَتْ  kelimesiyle işaret edip, derakab  وَ اسْمُ عَصَا مُوسٰى بِهِ الظُّلْمَةُ انْجَلَتْ  kelâmıyla dahi, risale-i hurufiyeyi takib eden ve el-Ayetü’l-Kübradan ve başka Resail-i Nuriye’den terekküb eden ve Asa-yı Musa namını alan ve Asa-yı Musa gibi, dalâletin ve şirkin sihirlerini ibtal eden Risale-i Nur’un, şimdilik en son ve âhir risalesine Asa-yı Musa namını vererek işaretle beraber, manevî karanlıkları dağıtacağını müjde ediyor. Evet,  وَ بِالْاٰيَةِ الْكُبْرٰى  kelimesiyle Yedinci Şua’a işareti, kuvvetli karineler ile isbat edildiği gibi; aynı kelime, diğer bir mana ile elhak Risale-i Nur’un ayet-i kübrası hükmünde ve ekser risalelerin ruhlarını cem’eden ve Arabî bulunan Yirmi Dokuzunucu Lem’aya bu kelâm, “Müstetbeâtü’t-terâkib” kaidesiyle ona bakıyor, efradına dâhil ediyor. Öyle ise; Hazret-i İmam-ı Ali radıyallahü anh dahi bu fıkradan ona bakıp işaret eder diyebiliriz. Hem sâir işaratın karinesiyle, hem Mektubat’tan sonra Lem’alar’a başka bir tarz-ı ibare ile îma ederek; Lem’alar’ın en parlağının telifi, dehşetli bir zamanda ve hapis ve idamdan kurtulmak ve emniyet ve selâmet bulmak için, mana-yı mecazî ve mefhum-u işarî ile Hazret-i Ali radıyallahü anh kendi lisanını, büyük tehlikelerde bulunan müellifin hesabına istimal ederek;   وَ بِالْاٰيَةِ الْكُبْرٰى اَمِنّٖى مِنَ الْفَجَتْ  yani: “Yâ Rab! Beni kurtar. eman ve emniyet ver.” diye dua etmesiyle, tam tamına Eskişehir hapishanesinde idam ve uzun hapis tehlikesi içinde telif edilen Yirmi Dokuzuncu Lem’anın ve sahibinin vaziyetine tevafuk karinesiyle, kelâm zımnî ve işarî delâlet ettiğinden; diyebiliriz ki: Hazret-i İmam-ı Ali radıyallahü anh dahi, bundan ona işaret eder. Hem Otuzuncu Lem’a