vasıta olup işletmesiyle ve o işletmekle sair letaif-i insaniyeyi harekete getirip netice-i fıtratlarına sevk ederek hakikî insan olmaktır.

   Üçüncüsü: Âlem-i berzah ve ahiret seferinde, tarikat silsilelerinden bir silsileye iltihak edip ve o kafile-i nuraniye ile ebedü’l-âbâd yolunda arkadaş olmak ve yalnızlık vahşetinden kurtulmak ve onlarla dünyada ve berzahta manen ünsiyet etmek ve evham ve şübehatın hücumlarına karşı onların icmaına ve ittifakına istinad edip, her bir üstadını kavî bir senet ve kuvvetli bir bürhan derecesinde görüp, onlarla o hatıra gelen dalâlet ve şübehatı def etmektir.

   Dördüncüsü: İmandaki marifetullah ve o marifetteki muhabbetullahın zevkini, sâfi tarikat vasıtasıyla anlamak; ve o anlamakla dünyanın vahşet-i mutlakasından ve insanın kâinattaki gurbet-i mutlakasından kurtulmaktır. Çok Sözlerde isbat etmişiz ki, saadet-i dâreyn ve elemsiz lezzet ve vahşetsiz ünsiyet ve hakikî zevk ve ciddî saadet, iman ve İslâmiyetin hakikatindedir. İkinci Sözde beyan edildiği gibi, iman şecere-i tûbâ-i Cennetin bir çekirdeğini taşıyor. İşte, tarikatın terbiyesiyle o çekirdek neşv ü nema bulur, inkişaf eder.

   Beşincisi: Tekâlif-i şer’iyedeki hakaik-i lâtifeyi, tarikattan ve zikr-i ilâhiden gelen bir intibah-ı kalbî vasıtasıyla hissetmek, takdir etmek.. o vakit taate, suhre gibi değil, belki iştiyakla itaat edip ubudiyeti ifa eder.

   Altıncısı: Hakikî zevke ve ciddî teselliye ve kedersiz lezzete ve vahşetsiz ünsiyete, hakikî medar ve vasıta olan tevekkül makamını ve teslim rütbesini ve rıza derecesini kazanmaktır.

   Yedincisi: Sülûk-ü tarikatın en mühim şartı, en ehemmiyetli neticesi olan ihlâs vasıtasıyla, şirk-i hafiden ve riya ve tasannu gibi rezailden halâs