ubudiyet-i Muhammediyedir ki, “mahbubiyet” ünvanıyla tabir edilir. Ubudiyetin ise sırr-ı esası niyaz, şükür, tazarru, huşû, acz, fakr, halktan istiğna cihetiyle o hakikatin kemaline mazhar olur. Bazı evliya-ı azime, fahr ve naz ve şatahata muvakkaten, ihtiyarsız girmişler; fakat o noktada, ihtiyaren onlara iktida edilmez. Hâdidirler, mühdî değillerdir, arkalarından gidilmez.

   Sekizinci Varta: Hodgâm, aceleci bir kısım ehl-ü sülûk, ahirette alınacak ve koparılacak velâyet meyvelerini, dünyada yemesini ister ve sülûkünde onları istemekle vartaya düşer. Halbuki,  وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَٓا اِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ  gibi ayetlerle ilân edildiği gibi, çok Sözlerle kat’iyen isbat edilmiştir ki, âlem-i bekada bir tek meyve, fani dünyanın bin bahçesine müreccahtır. Onun için, o mübarek meyveleri burada yememeli. Eğer istenilmeyerek yedirilse, şükredilmeli; mükâfat için değil, belki teşvik için bir ihsan-ı ilâhî olarak telâkki edilmeli.

   DOKUZUNCU TELVİH

   Tarikatın pek çok semeratından ve faidelerinden yalnız burada dokuz adedini icmalen beyan edeceğiz.

   Birincisi: İstikametli tarikat vasıtasıyla, saadet-i ebediyedeki ebedî hazinelerin anahtarları ve menşeleri ve madenleri olan hakaik-i imaniyenin inkişafı ve vuzuhu ve aynelyakîn derecesinde zuhurlarıdır.

   İkincisi: Makine-i insaniyenin merkezi ve zenbereği olan kalbi, tarikat