Diğer kısmı ise –hâşâ– âdâb-ı şeriata, desatir-i tarikate nisbeten ehemmiyetsiz bakar. Çünkü dar havsalası o geniş ezvakı ihata edemiyor ve kısa makamı o yüksek âdâba yetişemiyor.

   SEKİZİNCİ TELVİH

   Sekiz vartayı beyan eder.

   Birincisi: Sünnet-i seniyyeye tamam ittibaı riayet etmeyen bir kısım ehl-i sülûk, velâyeti nübüvvete tercih etmekle vartaya düşer. Yirmi Dördüncü ve Otuz Birinci Sözlerde, nübüvvet ne kadar yüksek olduğu ve velâyet ona nisbeten ne kadar sönük olduğu isbat edilmiştir.

   İkincisi: Ehl-i tarikatın bir kısım müfrit evliyasını sahabeye tercih, hatta enbiya derecesinde görmekle vartaya düşer. On İkinci ve Yirmi Yedinci Sözlerde ve sahabeler hakkındaki zeylinde kat’î isbat edilmiştir ki, sahabelerde öyle bir hassa-i sohbet var ki, velâyet ile yetişilmez ve sahabelere tefevvuk edilmez ve enbiyaya hiçbir vakit evliya yetişmez.

   Üçüncüsü: İfrat ile tarikat taassubu taşıyanların bir kısmı, âdâb ve evrad-ı tarikatı sünnet-i senniyyeye tercih etmekle sünnete muhalefet edip, sünneti terk eder, fakat virdini bırakmaz. O suretle âdâb-ı şer’iyeye bir lâkaydlık vaziyeti gelir, vartaya düşer.

   Çok Sözlerde isbat edildiği gibi ve İmam-ı Gazalî, İmam-ı Rabbanî gibi muhakkikîn-i ehl-i tarikat derler ki: “Bir tek sünnet-i seniyyeye ittiba noktasında hasıl olan makbuliyet, yüz âdâb ve nevafil-i hususiyeden gelemez. Bir farz bin sünnete müreccah olduğu gibi, bir sünnet-i seniyye dahi bin âdâb-ı tasavvufa müreccahtır” demişler.

   Dördüncüsü: Müfrit bir kısım ehl-i tasavvuf, ilhamı, vahiy gibi zanneder ve ilhamı vahiy nev’inden telâkki eder, vartaya düşer. Vahyin derecesi ne kadar yüksek ve küllî ve kudsî olduğu ve ilhamat ona nisbeten ne derece cüz’î ve sönük olduğu, On İkinci Sözde ve i’caz-ı Kur’an’a dair Yirmi Beşinci Sözde ve sair risalelerde gayet kat’î isbat edilmiştir.