Dokuzuncu Mesele

(Mühim ve mahrem bir mesele ve bir sırr-ı velâyet )

   Âlem-i İslâmda Ehl-i Sünnet ve Cemaat denilen ehl-i hak ve istikamet fırka-i azimesi, hakaik-i Kur’aniyeyi ve imaniyeyi istikamet dairesinde, hüve hüvesine sünnet-i seniyyeye ittiba ederek muhafaza etmişler. Ehl-i velâyetin ekseriyet-i mutlakası o daireden neşet etmişler. Diğer bir kısım ehl-i velâyet, Ehl-i Sünnet ve Cemaatin bazı desatirleri haricinde ve usullerine muhalif bir caddede görünmüş. İşte şu kısım ehl-i velâyete bakanlar iki şıkka ayrıldılar:

   Bir kısmı ise, Ehl-i Sünnetin usulüne muhalif oldukları için velâyetlerini inkâr ettiler. Hatta onlardan bir kısmının tekfirine kadar gittiler.

   Diğer kısım ki, onlara ittiba edenlerdir. Onların velâyetlerini kabul ettikleri için derler ki, “Hak yalnız Ehl-i Sünnet ve Cemaatin mesleğine münhasır değil”; ehl-i bid’adan bir fırka teşkil ettiler, hatta dalâlete kadar gittiler. Bilmediler ki, her hâdi zat mühdî olamaz. Şeyhleri hatasından mazurdur, çünkü meczubdur. Kendileri ise mazur olamazlar.

   Mutavassıt bir kısım ise, o velilerin velâyetlerini inkâr etmediler, fakat yollarını ve mesleklerini kabul etmediler. Diyorlar ki: “Hilâf-ı usul olan sözleri, ya hâle mağlûp olup hata ettiler veyahut manası bilinmez müteşabihat misillü şatahattır.”

   Maatteessüf, birinci kısım, hususan ulema-i ehl-i zâhir, meslek-i Ehl-i Sünneti muhafaza niyetiyle, çok mühim evliyayı inkâr, hatta tadlil etmeye mecbur olmuşlar. İkinci kısım olan taraftarları ise, o çeşit şeyhlere