akd-i semavî olduğuna delâletiyle, harikulâde ve örf ve muamelât-ı zâhiriye fevkinde, sırf kaderin hükmüyledir ki, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm o hükm-ü kadere inkıyad göstermiştir ve mecbur olmuştur; nefs arzusuyla değildir.

   Şu kader hükmünün de ehemmiyetli bir hükm-ü şer’î ve mühim bir hikmet-i ammeyi ve şümûllü bir maslahat-ı umumiyeyi tazammun eden   لِكَىْ لَا يَكُونَ عَلَى الْمُؤْمِنٖينَ حَرَجٌ فٖٓى اَزْوَاجِ اَدْعِيَٓائِهِمْ    ayet-i kerimesinin işaretiyle, büyüklerin küçüklere “oğlum” demeleri, zıhar meseleleri gibi, yani karısına “Anam gibisin” dese haram olduğu gibi değildir ki, ahkâm onunla değişsin. Hem büyüklerin raiyetlerine ve peygamberlerin ümmetlerine pederane nazar ve hitapları, vazife-i risalet itibariyledir; şahsiyet-i insaniye itibariyle değildir ki, onlardan zevce almak uygun düşmesin.

   İkinci bir tabakanın hisse-i fehmi şudur ki:

   Bir büyük amir, raiyetine pederane bir şefkat ile bakar. Eğer o amir, zâhirî ve bâtınî bir padişah-ı ruhanî olsa, merhameti, pederin yüz defa şefkatinden ileri gittiği için, raiyetinin efradı, onun hakiki evlâdı gibi, ona peder nazarıyla bakarlar. Peder nazarı ise zevc nazarına inkılâb edemediğinden ve kız nazarı da zevce nazarına kolayca değişmediğinden; efkâr-ı ammede, Peygamberin, mü’minlerin kızlarını alması şu sırra uygun gelmediği için, Kur’an o vehmi def’ maksadıyla der: “Peygamber rahmet-i ilâhiye hesabıyla size şefkat eder, pederane muamele eder. Ve risalet namına siz onun evlâdı gibisiniz. Fakat şahsiyet-i insaniye itibariyle pederiniz değildir ki, sizden zevce alması münasip düşmesin. Ve sizlere ‘Oğlum’ dese, ahkâm-ı şeriat itibariyle siz onun evlâdı olamazsınız.”

اَلْبَاقٖى هُوَ الْبَاقٖى

Said Nursî