Hem cemalinin şuaatı olan esmasını dahi sever. Madem esmasını sever; elbette esmasının cemalini gösteren sanatını sever. Öyle ise, cemal ve kemaline ayine olan masnuatını dahi sever. Madem cemal ve kemalini göstereni sever; elbette cemal ve kemal-i esmasına işaret eden mahlûkatının mehasinini sever. Bu beş nevi muhabbete, Kur’an-ı Hakîm, ayatıyla işaret ediyor.

   İşte, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm, madem masnuat içinde en mükemmel ferttir ve mahlûkat içinde en mümtaz şahsiyettir. Hem sanat-ı ilâhiyeyi bir velvele-i zikir ve tesbih ile teşhir ediyor ve istihsan ediyor. Hem esma-i ilâhiyedeki cemal ve kemal hazinelerini lisan-ı Kur’an ile açmıştır. Hem kâinatın ayat-ı tekviniyesinin, Sâniinin kemaline delâletlerini parlak ve kat’î bir surette lisan-ı Kur’an’la beyan ediyor. Hem küllî ubudiyetiyle rububiyet-i ilâhiyeye ayinedarlık ediyor. Hem mahiyetinin câmiiyetiyle bütün esma-i ilâhiyeye bir mazhar-ı etemm olmuştur. Elbette bunun için denilebilir ki, Cemîl-i Zülcelâl, kendi cemalini sevmesiyle, o cemalin en mükemmel ayine-i zîşuuru olan Muhammed-i Arabî aleyhissalâtü vesselâmı sever.

   Hem kendi esmasını sevmesiyle, o esmanın en parlak ayinesi olan Muhammed-i Arabî aleyhissalâtü vesselâmı sever ve Muhammed-i Arabî aleyhissalâtü vesselâma benzeyenleri dahi derecelerine göre sever.

   Hem sanatını sevdiği için, elbette Onun sanatını en yüksek bir sadâ ile bütün kâinatta neşreden ve semavatın kulağını çınlatan, berr ve bahri cezbeye getiren bir velvele-i zikir ve tesbih ile ilân eden Muhammed-i Arabî aleyhissalâtü vesselâmı sever ve ona ittiba edenleri de sever.

   Hem masnuatını sevdiği için, o masnuatın en mükemmeli olan zîhayatı ve zîhayatın en mükemmeli olan zîşuuru ve zîşuurun en efdali olan