def edebilir bir Zatın huzurunda kendini tasavvur ederek bir ferah, bir inşirah duyup, dünya kadar ağır bir yükü üzerinden atıp اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ der.
BEŞİNCİ NÜKTE: Dua, ubudiyetin ruhudur ve hâlis bir imanın neticesidir. Çünkü dua eden adam duasıyla gösteriyor ki: “Bütün kâinata hükmeden birisi var ki, en küçük işlerime ıttılaı var ve bilir. En uzak maksadlarımı yapabilir. Benim her hâlimi görür, sesimi işitir. Öyle ise, bütün mevcudatın bütün seslerini işitiyor ki, benim sesimi de işitiyor. Bütün o şeyleri O yapıyor ki, en küçük işlerimi de Ondan bekliyorum, Ondan istiyorum.” İşte, duanın verdiği halis tevhidin genişliğine ve gösterdiği nur-u imanın halâvet ve sâfiliğine bak,
قُلْ مَا يَعْبَؤُا بِكُمْ رَبِّى لَوْلَا دُعَٓاؤُكُمْ
sırrını anla ve
وَ قَالَ رَبُّكُمُ اُدْعُونِى اَسْتَجِبْ لَكُمْ
fermanını dinle.
اَكَرْ نَه خٰواهِى دَادْ ، نَه دَادِى خٰواهْ
denildiği gibi: Eğer vermek istemeseydi, istemek vermezdi.
سُبْحَانَكَ لَا عِلْمَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّمْتَنَٓا اِنَّكَ اَنْتَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ
اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلٰى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ مِنَ الْاَزَلِ اِلَى الْاَبَدِ عَدَدَ مَا فِى عِلْمِ اللّٰهِ وَ عَلٰى اٰلِهِ وَ صَحْبِهِ وَ سَلِّمْ سَلِّمْنَا وَ سَلِّمْ دِينَنَا اٰمِينَ
۞
وَ الْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ
* * *
