Hatime

Gıybet Hakkındadır

بِاسْمِهِ           وَ اِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ

   Yirmi Beşinci Sözün Birinci Şulesinin Birinci Şuaının Beşinci Noktasının, makam-ı zemm ve zecrin misâllerinden olan bir tek ayetin, mu’cizane altı tarzda gıybetten tenfir etmesi, Kur’an’ın nazarında gıybet ne kadar şeni bir şey olduğunu tamamıyla gösterdiğinden başka beyana ihtiyaç bırakmamış. Evet, Kur’an’ın beyanından sonra beyan olamaz; ihtiyaç da yoktur.

   İşte   اَيُحِبُّ اَحَدُكُمْ اَنْ يَاْكُلَ لَحْمَ اَخِيهِ مَيْتًا   ayetinde altı derece zemmi zemmeder, gıybetten altı mertebe şiddetle zecreder. Şu ayet bilfiil gıybet edenlere müteveccih olduğu vakit, manası gelecek tarzda oluyor.                        Şöyle ki:

   Malûmdur, ayetin başındaki hemze, sormak, “âyâ” manasındadır. O sormak manası, su gibi, ayetin bütün kelimelerine girer. Her kelimede bir hükm-ü zımnî var.

   İşte birincisi, hemze ile der: Âyâ, sual ve cevap mahalli olan aklınız yok mu ki, bu derece çirkin bir şeyi anlamıyor?

   İkincisi:   يُحِبُّ   lâfzıyla der: Âyâ, sevmek nefret etmek mahalli olan kalbiniz bozulmuş mu ki, en menfur bir işi sever?