Hiç mümkün müdür ki, hadsiz alâmet-i farika ile bütün insanlara bakan şu insan yüzündeki sikke-i vahdete ve bütün mevcudatı omuz omuza, el ele, baş başa veren kâinat üstündeki hatem-i vahdaniyete Vâhid-i Ehadden başka bir şeyin müdahalesi bulunsun!

   İkinci Fıkra:   اِبْدَاعُهُ لِذَاكَ … الخ   Meâli şudur:

   Sâni-i Hakîm, âlem-i ekberi öyle bedi’ bir surette halkedip ayat-ı kibriyasını üstünde nakşetmiş ki, kâinatı bir mescid-i kebir şekline döndürmüş. Ve insanı dahi öyle bir tarzda icad edip, ona akıl vererek, onunla o mucizat-ı sanatına ve o bedi’ kudretine karşı secde-i hayret ettirerek, ona ayat-ı kibriyayı okutturup, kemerbeste-i ubudiyet ettirerek, o mescid-i kebirde bir abd-i sacid fıtratında yaratmıştır. Hiç mümkün müdür ki, şu mescid-i kebirin içindeki sacidlerin, âbidlerin mabud-u hakikîleri, o Sâni-i Vâhid-i Ehadden başkası olabilsin!

   Üçüncü Fıkra:   اِنْشَائُهُ لِذَاكَ … الخ    Meâli şudur ki:

O Mâlikü’l-Mülk-i Zülcelâl, âlem-i ekberi, bahusus küre-i arz yüzünü öyle bir surette inşa ederek yapmıştır ki, birbiri içinde hadsiz daireler olup, her bir daire bir tarla hükmünde olup, vakit be vakit, mevsim be mevsim, asır be asır eker, biçer, mahsulât alır. Mütemadiyen mülkünü çalıştırır, tasarruf eder. En büyük daire olan zerrat âlemini bir tarla yapıp, her zaman kâinat kadar mahsulâtı; kudretiyle hikmetiyle onda eker, biçer, kaldırır. Âlem-i şehadetten âlem-i gayba, daire-i kudretten daire-i ilme gönderir. Sonra, mutavassıt bir daire olan zemin yüzünü, aynen öyle bir mezraa yapmış ki, mevsim be mevsim âlemleri, envaları içinde eker, biçer, kaldırır. Manevî mahsulâtını dahi gaybî, uhrevî, misalî ve manevî âlemlerine gönderir.