Evet, Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan asırları, meşrebleri, meslekleri muhtelif olan enbiyanın, evliyanın, muvahhidînin kitablarının sırr-ı icmaını câmidir. Yani, bütün o ehl-i kalb ve akıl, Kur’an-ı Hakîmin mücmel ahkâmını ve esasatını tasdik eder bir surette, o esasatı kitablarında zikredip kabul etmişler. Demek onlar, Kur’an şecere-i semavîsinin kökleri hükmündedirler.

   Hem Kur’an-ı Hakîm vahye istinad ediyor ve vahiydir. Çünkü, Kur’an’ı nazil eden Zat-ı Zülcelâl, mucizat-ı Ahmediye (a.s.m.) ile Kur’an vahiy olduğunu gösterir, isbat eder. Ve nazil olan Kur’an dahi, üstündeki i’caz ile gösterir ki, arştan geliyor. Ve münzel-i aleyh olan Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın bidayet-i vahiydeki telâşı ve nüzul-ü vahiy vaktindeki vaziyet-i bîhuşu ve herkesten ziyade Kur’an’a karşı ihlâs ve hürmeti gösteriyor ki, vahiy olup ezelden geliyor, ona misafir oluyor.

   Hem o Kur’an, bilbedahe mahz-ı hidayettir. Çünkü onun muhalifi, bilmüşahede, küfrün dalâletidir. Hem bizzarure, Kur’an envar-ı imaniyenin madenidir. Elbette envar-ı imaniyenin aksi, zulümattır. Çok Sözlerde bunu kat’î olarak isbat etmişiz.

   Hem Kur’an, bilyakîn, hakaikin mecmaıdır. Hayalât ve hurafat, içine giremez. Teşkil ettiği hakikatli âlem-i İslâmiyet, izhar ettiği esaslı şeriat ve gösterdiği âli kemalâtın şehadetiyle, âlem-i gayba ait olan bahislerinde dahi, âlem-i şehadetteki bahisleri gibi ayn-ı hakaik olduğunu ve içinde hilâf bulunmadığını isbat eder.

   Hem Kur’an, bil’ayan ve şüphesiz, saadet-i dâreyne isal eder, beşeri ona sevk eder. Kimin şüphesi varsa, bir defa Kur’an’ı okusun ve dinlesin, ne diyor? Hem Kur’an’ın verdiği meyveler hem mükemmeldir, hem hayattardır. Öyle ise, Kur’an ağacının kökü hakikattedir, hayattardır.