kimseyi mahrum bırakmaz. Hatta, yalnız gözü bulunan, ^(Haşiye) kulaksız, kalbsiz, ilimsiz tabakasına karşı da, Kur’an’ın bir nevi alâmet-i i’cazı vardır. Şöyle ki: Hafız Osman hattıyla ve basmasıyla olan Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyanın yazılan kelimeleri birbirine bakıyor. Meselâ, Sure-i Kehf’te   وَثَامِنُهُمْ كَلْبُهُمْ   kelimesi altında yapraklar delinse, Sure-i Fâtır’daki   قِطْمٖيرٍ   kelimesi az bir inhirafla görünecek ve o kelbin ismi de anlaşılacak. Ve Sure-i Yâsin’de iki defa   مُحْضَرُونَ   birbiri üstüne; ve’s-Sâffât’taki   مُحْضَرِينَ   ve   مُحْضَرُونَ   hem birbirine, hem onlara bakıyor; biri delinse, ötekiler az bir inhirafla görünecek. Meselâ, Sure-i Sebe’in ahirinde, Sure-i Fâtır’ın evvelindeki iki 6 مَثْنٰى  birbirine bakar. Bütün Kur’an’da yalnız üç   مَثْنٰى ’  dan ikisi birbirine bakmaları tesadüfî olamaz.Ve bunların emsali pek çoktur. Hatta bir kelime, beş altı yerde yapraklar arkasında az bir inhirafla birbirine bakıyorlar. Ve Kur’an’ın birbirine bakan iki sahifesinde, birbirine bakan cümleleri kırmızı kalemle yazılan bir Kur’an’ı ben gördüm, “Şu vaziyet dahi bir nevi mucizenin emaresidir” o vakit dedim. Daha sonra baktım ki, Kur’an’ın, müteaddit yapraklar arkasında birbirine bakar çok cümleleri var ki, mânidar bir surette birbirine bakar.