وَاللّٰهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ ayeti nazil olduktan sonra, ara sıra Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmı muhafaza eden zatlara ferman etti:
يَا اَيُّهَا النَّاسُ انْصَرِفُوا فَقَدْ عَصَمَنٖى رَبّٖى عَزَّ وَجَلَّ Yani, “Nöbettarlığa lüzum yok. Benim Rabbim beni hıfzediyor.” 1
İşte şu Risalede, baştan buraya kadar gösteriyor ki, şu kâinatın her nev’i, her âlemi, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmı tanır, âlakadardır. Her bir nev-i kâinatta onun mucizatı görünüyor. Demek, o zat-ı Ahmediye (a.s.m.) Cenab-ı Hakkın —fakat “kâinatın Hâlikı” itibariyle ve “bütün mahlûkatın Rabbi” ünvanıyla— memurudur ve resulüdür. Evet, nasıl ki bir padişahın büyük ve müfettiş bir memurunu her bir daire bilir ve tanır; hangi daireye girse onunla münasebettar olur. Çünkü umumun padişahı namına bir memuriyeti var. Eğer meselâ yalnız adliye müfettişi olsa, o vakit adliye dairesiyle münasebettar olur; başka daireler onu pek tanımaz. Ve askeriye müfettişi olsa, mülkiye dairesi onu bilmez. Öyle de, anlaşılıyor ki, bütün devair-i saltanat-ı ilâhiyede, melekten tut, tâ sineğe ve örümceğe kadar her bir taife onu tanır ve bilir veya bildirilir. Demek, hâtemü’l-enbiya ve resul-i Rabbi’l-âlemîndir. Ve umum enbiyanın fevkinde, risaletinin şümulü var.
ON ALTINCI İŞARET: İrhasat denilen, bi’set-i nübüvvetten evvel, fakat nübüvvetle alâkadar olarak vücuda gelen harikalar dahi delâil-i nübüvvettir. Şu da üç kısımdır.
Birinci Kısım: Nass-ı Kur’an’la, Tevrat, İncil, Zebur ve suhuf-u enbiyanın, nübüvvet-i Ahmediye aleyhissalâtü vesselâma dair verdikleri haberdir. Evet, madem o kitablar semavîdirler ve madem o kitab sahipleri enbiyadırlar. Elbette ve herhalde, onların dinlerini nesheden ve kâinatın şeklini değiştiren ve yerin yarısını getirdiği bir nur ile ışıklandıran bir zattan bahsetmeleri, zarurî ve kat’îdir. Evet, küçük hadiseleri haber veren o
