ve çok sahabelerle görüşen, Tavus denilen Ebu Abdurrahmani’l-Yemânî kat’iyen haber verir ve hükmeder ve demiş ki: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâma ne kadar mecnun gelmiş ise, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm sinesine elini koymuşsa, kat’iyen şifa bulmuştur; şifa bulmayan kalmamış. ¹

   İşte, asr-ı saadete yetişmiş böyle bir imam, böyle kat’î ve küllî hükmetmişse, elbette ona gelen hiçbir hasta kalmamış ki, illâ şifa bulmuş. Madem şifa bulmuş; elbette müracaatlar binler olacaktır.

   ON DÖRDÜNCÜ İŞARET: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın enva-ı mucizatından bir nev-i azîmi, duasıyla zâhir olan harikalardır. Evet, şu nev, kat’î ve hakikî mütevatirdir. Cüz’iyat ve misâlleri o kadar çoktur ki, hesap edilmez. Misâllerin çokları var ki, onlar da mütevatir derecesine çıkmışlar. Belki tevatüre yakın meşhur olmuşlar. Bir kısmını öyle imamlar nakletmiş ki, meşhur mütevatir gibi kat’iyeti ifade eder. Biz şu pek çok misâllerinden, tevatüre yakın ve meşhur derecesinde münteşir bazı misâlleri, numune olarak ve her misâlin de birkaç cüz’iyatını zikredeceğiz.

   Birinci Misâl: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın yağmur duası, tevatür derecesinde ve çok defa tekrar ile daima süratle kabul olması, başta İmam-ı Buharî ve İmam-ı Müslim, eimme-i hadis nakletmişler. Hatta bazı defa, minber-i şerif üstünde yağmur duası için elini kaldırıp, indirmeden yağmış. ²

   Sabıkan zikrettiğimiz gibi bir iki defa ordu susuz kaldığı vakit bulut geliyordu, yağmur veriyordu. Hatta, nübüvvetten evvel, cedd-i Nebî Abdülmuttalib, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın küçüklük zamanında mübarek yüzüyle yağmur duasına giderdi. Onun yüzü hürmetine gelirdi ki, o hadise Abdülmuttalib’in bir şiiriyle iştihar bulmuş. ³