ve su hususunda tezahür etmiş. Bu harikalar, dava-yı nübüvvete delil ve mucize olmaktan ziyade, ihtiyaca binaen, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâma bir ikram-ı ilâhî, bir ihsan-ı rabbanî, bir ziyafet-i rahmaniye hükmündedir. Çünkü, o mucizatı görenler, nübüvveti tasdik etmişler. Fakat mucize zuhur ettikçe iman ziyadeleşir, nûrun alâ nûr olur.

   SEKİZİNCİ İŞARET: Su hususunda tezahür eden bir kısım mucizatı beyan eder.

  Mukaddime: Malûmdur ki, cemaatler içinde vuku bulan hadiseler, ahadî bir surette nakledilse, tekzib edilmediği vakit, doğruluğunu gösterir. Çünkü, insanın fıtratında, yalana yalandır demeye cibillî bir meyil vardır. Hususan, her kavimden ziyade yalana karşı sükût etmez sahabeler olsa, hususan hadiseler Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâma taallûk etse ve bilhassa nakleden, meşâhir-i sahabeden olsa, elbette o haber-i vahid sahibi, o hadiseyi gören cemaati temsil eder hükmünde rivayet eder. Halbuki, şimdi bahsedeceğimiz mucizat-ı mâiyeyi, her bir misâli çok tariklerle, çok sahabelerin ellerinden binler tâbiînin muhakkikleri el atıp almışlar, sağlam olarak ikinci asır müçtehidlerinin ellerine vermişler. Onlar da, kemal-i ciddiyetle ve hürmetle el atıp, kabul edip, arkalarındaki asrın muhakkiklerinin ellerine vermişler. Her tabaka, binler kuvvetli ellerden geçip, gele gele tâ asrımıza gelmiş. Hem asr-ı saadette yazılan kütüb-ü ehadisiye sağlam olarak devredilip, tâ Buharî ve Müslim gibi ilm-i hadisin dahi imamlarının ellerine geçmiş. Onlar da, kemal-i tahkikle meratibini tefrik ederek, sıhhati şüphesiz olanları cem ederek bize ders vermişler, takdim etmişler.   جَزَاهُمُ اللّٰهُ خَيْرًا كَثِيرًا