bakar, der ki: “Her şey bunun içindedir.” Başka ayineleri ve ayinelerin içlerindeki suretleri işittiği vakit, mesmuatını o tek ayinedeki, iki derece gölge olmuş, hakikatı küçülmüş, tegayyür etmiş o ayinenin küçük bir köşesinde tatbik eder. Hem der: “Ben öyle görüyorum, öyle ise hakikat böyledir.”
Diğer adam ona der ki: “Evet, sen görüyorsun, gördüğün haktır. Fakat vakide ve nefsü’l-emirde hakikatin hakiki sureti öyle değil. Senin dikkat ettiğin ayine gibi daha başka ayineler var; gördüğün kadar küçücük, gölgenin gölgesi değiller.”
İşte, esma-i ilâhiyenin her biri ayrı ayrı birer ayine ister. Hem meselâ Rahman, Rezzak, hakikatli, asıl oldukları için, kendilerine layık, rızka ve merhamete muhtaç mevcudatı ister. Rahman, nasıl hakiki bir dünyada rızka muhtaç hakikatli zîruhları ister; Rahîm de, öyle hakiki bir Cenneti ister. Eğer yalnız Mevcud ve Vacibü’l-Vücud ve Vâhid-i Ehad isimleri hakiki tutulup öteki isimler onların içine gölge olmak haysiyetiyle alınsa, o esmaya karşı bir haksızlık hükmüne geçer.
İşte şu sırdandır ki, cadde-i kübra, elbette velâyet-i kübra sahipleri olan sahabe ve asfiya ve tabiîn ve eimme-i ehl-i beyt ve eimme-i müçtehidînin caddesidir ki, doğrudan doğruya Kur’an’ın birinci tabaka şakirdleridir.
