Dokuzuncu Lem’a

(Bu lem’ayı herkes okumasın. Vahdetü’l-vücudun ince kusurlarını herkes göremez ve muhtaç da değildir.)

وَاِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهٖ       بِسْمِهِ

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَةُ اللّٰهِ وَبَرَكَاتُهُ

   Aziz, sıddık, muhlis, halis kardeşim,

   Kardeşimiz Abdülmecid'e ayrı mektub yazmadığımın sebebi size yazdığım mektubları kâfi gördüğümdendir ki; Abdülmecid, Hulûsi'den sonra kıymettar bir kardeşim, bir talebemdir. Her sabah, akşam Hulûsi ile beraber bazen daha evvel duamda ismiyle hazır oluyor. Size yazdığım mektublardan evvel Sabri, sonra Hakkı Efendi istifade ediyorlar. Onlara da ayrı mektub yazmıyorum. Cenâb-ı Hak seni onlara mübarek büyük bir kardeş yapmış. Sen benim yerime Abdülmecid ile muhabere et, merak etmesin, Hulûsi’den sonra onu düşünüyorum. Fakat talebeliğini hakkıyla ifa etmiyor. Onun için bizzat onunla muhabere etmiyorum.

   Birinci Sualiniz: Cedlerinizden birisinin imzası  اَلسَّيِّدْ مُحَمَّدْ 'e dair mahrem sualiniz var.

   Kardeşim buna ilmî ve tahkikî ve keşfî cevap vermek elimde değil. Fakat ben arkadaşlarıma der idim ki: “Hulûsi ne şimdiki Türklere ve ne de Kürtlere benzer, bunda başka bir hasiyet görüyorum.” Arkadaşlarım da beni tasdik ediyordular.   دَادِ حَقْ رَا قَابِليَّتْ شَرْطْ نِسْت   sırrıyla Hulûsi’de büyük bir asalet tezahürü bir dâd-ı Hak’dır der idik.