için arslana saldıran bir tavuk, hayvanat milletinde bu hakikate bir misâldir. Demek, merhamet ve hürmette muaccel bir mükâfat var; âlihimmet ve âlicenab insanlar onları hisseder ki, kahramanane bir vaziyet alıyorlar.  

   Hem, meselâ, hırs ve israfta öyle bir ceza var ki, şekvalı, meraklı, manevî ve kalbî bir ceza insanı sersem eder. Ve hased ve kıskançlıkta öyle bir muaccel ceza var ki, o hased, hased edeni yakar. Hem tevekkül ve kanaatte öyle bir mükâfat var ki, o lezzetli muaccel sevap, fakr ve hâcâtın belasını ve elemini izale eder.

   Hem, meselâ, gurur ve kibirde öyle bir ağır bir yük var ki, mağrur adam herkesten hürmet ister; ve o istemek sebebiyle istiskal gördüğünden daimî azap çeker. Evet, hürmet verilir, istenilmez. Hem, meselâ, tevazuda ve terk-i enaniyette öyle lezzetli bir mükâfat var ki, ağır bir yükten ve kendini soğuk beğendirmekten kurtarır.

   Hem, meselâ, sû-i zan ve sû-i te’vilde, bu dünyada muaccel bir ceza var.  مَنْ دَقَّ دُقَّ   kaidesiyle, sû-i zan eden, sûi zanna maruz olur. Mü’min kardeşinin harekatını sû-i tevil edenlerin harekâtı, yakın bir zamanda sû-i te’vile uğrar, cezasını çeker.

   Ve hakeza, bütün ahlak-ı hasene ve seyyie bu mekayise göre ölçülmeli. Ben rahmet-i ilâhiyeden ümid ederim ki, Risale-i Nur’dan bu zamanda tezahür eden manevî i’caz-ı Kur’anîyi zevk eden zatlar, bu manevî ezvakı hissederler; sû-i ahlâka mübtela olmayacaklar, inşaallah.

***