En ziyade muannid veya muhtaç olanlar onu bulur, imanını kurtarır ve inadı kırılır, tehlikeden kurtulur ve Nurun dershanesi genişlenir.

   Üçüncü hikmet ve faide: Hapse giren Nur talebeleri birbirinin hallerinden, seciyelerinden, ihlâs ve fedakârlıklarından ders almalarıyla beraber, Nurlar hizmetinde dünyevî menfaatleri daha aramazlar.

   Evet, medrese-i Yusufiyede, çok emarelerle, her sıkıntı ve zahmetin on, belki yüz misli maddî ve manevî faideler ve güzel neticeler ve imana geniş ve halis hizmetler, gözleriyle gördüklerinden, tam ihlâsa muvaffak olurlar, daha cüz’î ve hususî menfaatlere tenezzül etmezler.

   Bu çilehanelerin bana mahsus bir letâfeti ve hazin, fakat tatlı bir vaziyeti var. Şöyle ki:

   Ben gençlik zamanında bizim memlekette gördüğüm eski medresenin aynı vaziyetini görüyorum. Çünkü, vilayat-ı şarkiyede eski âdet medrese talebelerinin bir kısmının tayınatları dışarıdan geliyordu. Ve bazı medreseler, içinde pişiriyorlardı. Ve daha kaç cihette bu çilehaneye benziyorlardı. Ben de lezzetli bir tahassür içinde buraya baktıkça o eski gençlik ve şirin zamana hayalen gidiyorum ve ihtiyarlık vaziyetlerini unutuyorum. Şimdi iki nokta hatıra geldi.

   Birisi: Ben madem mahpuslara nisbeten on, belki otuz derece daha ziyade hem kendi zahmetimi, hem benim münasebetimle zahmet çeken kardeşlerimin elemlerini çektiğim halde, şekva etmeyip sabır içinde şükrederim, elbette o cesaretli ve metanetli mahpuslar benim gibi ihtiyar ve zaiften geri kalmamak gerektir.

   İkinci nokta: Madem hapis kardeşlerimizden bir kısmı bir saat keyif yüzünden, beş on sene burada durduğu halde şekva etmiyor, elbette Nur talebeleri yüzer baki ve binler senede lezzet ve saadet kazanmak yüzünden, hizmet-i imaniye için bir iki ay, belki yüz ay hapis zahmetinden şekva etmemek elzemdir ve yeni kardeşleri olan mahpuslardan geri kalmamak gerektir.

Said Nursî

***