Altıncı Mertebe-i Nuriye-i Hasbiye: Mufarakat-ı umumiye hengâmında olan harab-ı dünyadan haber veren ahirzaman hadisatı içinde mufarakat-ı hususiyemi ihtar eden ihtiyarlık ve ahir ömrümde bir hassasiyeti fevkalâde ile fıtratımdaki cemalperestlik ve güzellik sevdası ve kemalâta meftuniyet hisleri inkişaf ettikleri bir zamanda, daimî tahribatçı olan zeval ve fenâ ve mütemadî tefrik edici olan mevt ve adem, dehşetli bir surette bu güzel dünyayı ve bu güzel mahlûkatı hırpaladığını, parça parça edip güzelliklerini bozduğunu, fevkalâde bir şuur ve teessür ile gördüm. Fıtratımdaki aşk-ı mecazî bu hale karşı şiddetli galeyan ve isyan ettiği zamanda bir medar-ı teselli bulmak için, yine bu ayet-i hasbiyeye müracaat ettim. Dedi: “Beni oku ve dikkatle manama bak.”

   Ben de Sûre-i Nur’daki   اَللّٰهُ نُورُ السَّمٰوَاتِ وَالْاَرْضِ   (ilâ ahir) ayetinin rasathanesine girip, imanın dürbünüyle bu ayet-i hasbiyenin en uzak tabakalarına ve şuur-u imanî hurdebini ile en ince esrârına baktım, gördüm:

   Nasıl ki ayineler, şişeler, şeffaf şeyler, hatta kabarcıklar, güneş ziyasının gizli ve çeşit çeşit cemalini ve o ziyanın elvan-ı seb’a denilen yedi renginin mütenevvi güzelliklerini gösteriyorlar; ve teceddüd ve taharrükleriyle ve ayrı ayrı kabiliyetleriyle ve inkisaratlarıyla o cemal ve o güzellikleri tazeleştiriyorlar; ve inkisaratlarıyla güneşin ve ziyasının ve