ruhunda okudu; onu geriye çevirmedim, kabul ettim. ^(Haşiye)

   Sonra tebeyyün etti ki, Risale-i Nur hizmetinde ve benden sonra hayrülhalef olarak, bir varis-i hakikî vazifesini tam yerine getirecek olan Abdurrahman yerine, Cenâb-ı Hak Mustafa’yı numune olarak bana göndermiş ki, “Senden bir Abdurrahman aldım; mukabilinde, bu gördüğün Mustafa gibi otuz Abdurrahman, o vazife-i diniyede sana hem talebe, hem biraderzade, hem evlad-ı manevî, hem kardeş, hem fedakâr arkadaş vereceğim.” Evet, lillahilhamd, otuz Abdurrahman’ı verdi. O vakit dedim: “Ey ağlayan kalbim! Madem bu numuneyi gördün ve onunla o manevî yaraların en mühimmini tedavi etti. Sair bütün seni müteessir eden yaraları da tedavi edeceğine kanaatin gelmelidir.”

   İşte, ey benim gibi ihtiyarlık zamanında gayet sevdiği evladını veya akrabasını kaybeden ve beline yüklenmiş ihtiyarlığın ağır yüküyle beraber firaktan gelen ağır gamları da başına yüklenen ihtiyar kardeşler ve ihtiyare hemşîreler! Benim vaziyetimi, anladınız ki, sizinkinden çok şiddetli iken, madem böyle bir ayet-i kerime tedavi etti, şifa verdi. Elbette, Kur’an-ı Hakîmin eczahane-i kudsiyesinde, umum dertlerinize şifa verecek ilaçları vardır. Eğer iman ile ona müracaat edip ve ibadetle o ilaçları istimal etseniz, belinizde ve başınızdaki o ihtiyarlığın ve gamların ağır yükleri gayet hafifleşecektir. 

   Bu mebhasın uzun yazılmasının sırrı ise, merhum Abdurrahman’a ziyade duay-ı rahmet ettirmek düşüncesidir; sizi usandırmasın. Hem sizi belki ziyade müteellim edecek en acıklı ve nefret verip ürkütecek en dehşetli yaramı gayet nahoş, elîm bir surette size göstermekten maksadım, Kur’an-ı Hakîmin kudsî tiryakı ne derece harikulâde bir ilaç ve parlak bir nur olduğunu göstermektir.