işlediği hasenatın bir misli, sahife-i hasenatına ilave edilen ve şu kâinattaki makasıd-ı âliye-i ilâhiyenin medarı ve mevcudatın kıymetlerinin teâlisinin sebebi olan o zât-ı Ahmediye aleyhissalâtü vesselâm, dünyaya geldiği dakikada “Ümmetî, ümmetî” (1) rivayet-i sahiha ile ve keşf-i sadıkla dediği gibi, mahşerde herkes “Nefsî, nefsî” dediği zaman, yine “Ümmetî, ümmetî” diyerek en kudsî ve en yüksek bir fedakârlıkla, yine şefaatiyle ümmetinin imdadına koşan bir zatın gittiği âleme gidiyoruz. Ve o güneşin etrafında hadsiz asfiya ve evliya yıldızlarıyla ışıklanan öyle bir âleme gidiyoruz.
İşte o zatın şefaati altına girip ve nurundan istifade etmenin ve zulümat-ı berzahiyeden kurtulmanın çaresi, sünnet-i seniyyesine ittibadır.
DÖRDÜNCÜ RİCA: Bir zaman ihtiyarlığa ayak bastığımdan, gafleti idame ettiren sıhhat-i bedenim de bozulmuştu. İhtiyarlıkla hastalık müttefikan bana hücum etti. Başıma vura vura uykumu kaçırdılar. Çoluk çocuk, mal gibi beni dünya ile bağlayacak alâkalar da yoktu. Gençlik sersemliğiyle zayi ettiğim sermaye-i ömrümün meyvelerini, bütün günahlar, hatîatlar gördüm. Niyazi-i Mısrî gibi feryad eyleyerek dedim:
Bir ticaret yapmadım, nakdi ömür oldu hebâ,
Yola geldim, lakin göçmüş cümle kervan bîhaber.
Ağlayıp, nâlân edip, düştüm yola tenha garip,
Dîde giryan, sîne biryan, akıl hayran, bîhaber.
O vakit gurbetteydim. Meyusane bir hüzün ve nedametkârane bir teessüf ve istimdatkârane bir hasret hissettim. Birden, Kur’an-ı Mucizü’l-Beyan imdada yetişti. Bana o kadar kuvvetli bir rica kapısını açtı ve öyle hakiki
