Bu sırra bir işaret-i lâtife ve zarif bir nükte-i Kur’aniyedir ki, ferman etmiş:   وَ قَالَ نِسْوَةٌ فِى الْمَدٖينَةِ   Müenneslerin cemaatine, iki katlı müennes olduğu halde, müzekker fiili olan   قَالَ   buyurması; hem   قَالَتِ الْاَعْرَابُ   buyurmakla, müzekkerlerin cemaatine, müennes fiili olan   قَالَتْ   tabiriyle, lâtifane işaret ediyor ki, zaif ve halim ve yumuşak kadınların cemiyeti kuvvetleşir, sertlik ve şiddet kesb edip bir nev’i recüliyet kazanır. Müzekker fiilini iktiza ettiğinden,   وَ قَالَ نِسْوَةٌ   tabiriyle, gayet güzel düşmüş. Kavî erkekler ise, hususan bedevî a’rab olsa, kuvvetlerine güvendikleri için, cemiyetleri zaif olup hem ihtiyatkarlık, hem yumuşaklık vaziyetini aldığından, bir nev’i kadınlık hâsiyeti takındıkları için, müennes fiilini iktiza ettiğinden,   قَالَتِ الْاَعْرَابُ   müennes fiiliyle tabiri tam yerindedir.

   Evet, ehl-i hak, gayet kuvvetli bir nokta-i istinad olan iman-ı billâhtan gelen tevekkül ve teslim ile, başkalara arz-ı ihtiyaç edip muavenet ve yardımlarını istemez. İstese de gayet fedakârane yapışmaz. Ehl-i dünya, dünya işlerinde hakiki nokta-i istinadlarından gaflet ettiklerinden, zaaf ve acze düşüp, şiddetli bir surette yardımcılara ihtiyacını hisseder; samimane, belki fedakârane ittifak ederler.

   İşte, ehl-i hak, ittifaktaki hak kuvvetini düşünmediklerinden ve aramadıklarından, haksız ve muzır bir netice olan ihtilâfa düşerler. Haksız ehl-i dalâlet ise, ittifaktaki kuvveti, aczleri vasıtasıyla hissettiklerinden, gayet mühim bir vesile-i makasıd olan ittifakı elde etmişler.