İkinci Remiz: Bazı eblehler var ki, güneşi tanımadıkları için, bir ayinede güneşi görse, ayineyi sevmeye başlar. Şedid bir his ile onun muhafazasına çalışır. Tâ ki içindeki güneşi kaybolmasın. Ne vakit o ebleh; güneş âyinenin ölmesiyle ölmediğini ve kırılmasıyla fenâ bulmadığını derketse, bütün muhabbetini gökteki güneşe çevirir. O vakit anlar ki, ayinede görülen güneş, ayineye tabi değil, bekası ona mütevakkıf değil. Belki güneştir ki, o ayineyi o tarzda tutuyor ve onun parlamasına ve nuruna medet veriyor. Güneşin bekası onunla değil, belki ayinenin hayattar parlamasının bekası, güneşin cilvesine tabidir.

   Ey insan! Senin kalbin ve hüviyet ve mahiyetin bir ayinedir. Senin fıtratında ve kalbinde bulunan şedid bir muhabbeti beka o ayine için değil ve o kalbin ve mahiyetin için değil. Belki o ayinede istidada göre cilvesi bulunan Bâkî-i Zülcelâlin cilvesine karşı muhabbetindir ki, belâhet yüzünden o muhabbetin yüzü başka yere dönmüş. Madem öyledir “Yâ Bâkî, ente’l Bâkî” de! Yani: “Madem sen varsın ve bakisin; fenâ ve adem ne isterse bize yapsın, ehemmiyeti yok!..”