Beşinci Mesele: Nasıl ki, bir cemaatin malı bir adama verilse zulüm olur veya cemaate ait vakıfları bir adam zaptetse zulmeder. Öyle de; cemaatin sa’yleriyle hasıl olan bir neticeyi veya cemaatin haseneleriyle terettüb eden bir şerefi, bir fazileti, o cemaatin reisine veya üstadına vermek, hem cemaate, hem de o üstad veya reise zulümdür. Çünkü enaniyeti okşar, gurura sevkeder. Kendini kapıcı iken, padişah zannettirir. Hem kendi nefsine de zulmeder. Belki bir nevi şirk-i hafiye yol açar.

   Evet, bir kal’ayı fetheden bir taburun ganimetini ve muzafferiyet şerefini binbaşısı alamaz. Evet, üstad ve mürşid, masdar ve menba telâkki edilmemek gerektir. Belki mazhar ve makes olduklarını bilmek lâzımdır. Meselâ: Hararet ve ziya, sana bir ayine vasıtasıyla gelir. Senden güneşe karşı minnettar olmaya bedel, ayineyi masdar telâkki edip, güneşi unutup ona minnettar olmak divaneliktir. Evet ayine muhafaza edilmeli, çünkü mazhardır.

   İşte mürşidin ruhu ve kalbi bir ayinedir. Cenab-ı Haktan gelen feyze makes olur. Müridine aksedilmesine de vesile olur. Vesilelikten fazla feyiz noktasında makam verilmemek lâzımdır. Hatta bazı olur ki, masdar telâkki edilen bir üstad, ne mazhardır, ne de masdardır. Belki müridinin safvet-i ihlâsıyla ve kuvvet-i irtibatıyla ve ona hasr-ı nazar ile, o mürid  başka yolda aldığı füyûzatı, üstadının mir’at-ı ruhundan gelmiş görüyor. 

   Nasıl ki, bazı adam manyetizma vasıtasıyla bir cama dikkat ede ede âlem-i misâle karşı hayalinde bir pencere açılır. O ayinede çok garaibi müşahede eder. Halbuki ayinede değil, belki ayineye olan dikkat-ı nazar vasıtasıyla ayinenin haricinde hayaline bir pencere açılmış, görüyor. Onun içindir ki, bazen nakıs bir şeyhin halis müridi, şeyhinden daha ziyade kâmil olabilir. Ve döner şeyhini irşad eder ve şeyhinin şeyhi olur.