Amma Kur’an’ın halis ve tam şakirdi ise, bir abddir. Fakat âzam-ı mahlukata karşı da ubudiyete tenezzül etmez. Ve Cennet gibi en büyük ve âzam bir menfaati gaye-i ubudiyet yapmaz bir abdi azizdir. Hem halim, selimdir. Fakat Fâtır-ı Zülcelâlinden başkasına, izni ve emri olmadan tezellüle tenezzül etmez bir halim-i âli-himmettir. Hem fakirdir. Fakat onun Malik-i Kerimi ona ileride iddihar ettiği mükâfat ile bir fakiri müstağnidir. Hem zaiftir. Fakat kudreti nihayetsiz olan seyyidinin kuvvetine istinad eden bir zaif-i kavidir ki; Kur’an hakikî bir şakirdine Cennet-i ebediyyeyi dahi gaye-i maksad yaptırmadığı hâlde; bu zail, fani dünyayı ona gaye-i maksad hiç yapar mı?

   İşte iki şakirdin himmetlerinin ne derece birbirinden farklı olduğunu anla!

   Hem felsefe-i sakimenin şakirdleriyle Kur’an-ı Hakîmin tilmizlerinin hamiyetkârlık ve fedakârlıklarını bununla muvazene edebilirsin. Şöyle ki:

   Felsefenin şakirdi, kendi nefsi için kardeşinden kaçar, onun aleyhinde dava açar.

   Kur’an’ın şakirdi ise, semavat ve arzdaki umum salih ibâdı kendine kardeş telâkki ederek, gayet samimi bir surette onlara dua eder. Ve saadetleriyle mesud oluyor. Ve ruhunda şedit bir alâkayı onlara karşı hisseder.