Ey insan! Hiç mümkün müdür ki, sana bu simayı veren ve o simada böyle bir sikke-i rahmeti ve bir hatem-i ehadiyeti vaz’ eden Zat, seni başıboş bıraksın, sana ehemmiyet vermesin, senin harekâtına dikkat etmesin, sana müteveccih olan bütün kâinatı abes yapsın; hilkat şeceresini, meyvesi çürük, bozuk, ehemmiyetsiz bir ağaç yapsın? Hem hiçbir cihetle şüphe kabul etmeyen ve hiçbir vecihle noksaniyeti olmayan, güneş gibi zâhir olan rahmetini ve ziya gibi görünen hikmetini inkâr ettirsin? Hâşâ!

   Ey insan! Bil ki, o rahmetin arşına yetişmek için bir mirac var. O mirac ise,   بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ  ’dir. Ve bu mirac ne kadar ehemmiyetli olduğunu anlamak istersen, Kur’an-ı Mucizü’l-Beyanın yüz on dört sûrelerinin başlarına ve hem bütün mübarek kitabların ibtidalarına ve umum mübarek işlerin mebdelerine bak. Ve Besmelenin azamet-i kadrine en kat’î bir hüccet şudur ki, İmam-ı Şafiî (r.a.) gibi çok büyük müçtehidler demişler: “Besmele tek bir ayet olduğu halde, Kur’an’da yüz on dört defa nazil olmuştur.”

   DÖRDÜNCÜ SIR: Hadsiz kesret içinde vahidiyet tecellisi, hitabı   اِيَّاكَ نَعْبُدُ   demekle herkese kâfi gelmiyor. Fikir dağılıyor. Mecmuundaki vahdet arkasında Zat-ı Ehadiyeti mülâhaza edip   اِيَّاكَ نَعْبُدُ وَاِيَّاكَ نَسْتَعِينُ   demeye, küre-i arz vüs’atinde bir kalb bulunmak lâzım geliyor. Ve bu sırra binaen, cüz’iyatta zâhir bir surette sikke-i ehadiyeti gösterdiği gibi, her bir nevide sikke-i ehadiyeti göstermek ve Zat-ı Ehadi mülâhaza ettirmek için, hatem-i rahmaniyet içinde bir sikke-i ehadiyeti gösteriyor. Tâ, külfetsiz, herkes her mertebede    اِيَّاكَ نَعْبُدُ وَاِيَّاكَ نَسْتَعِينُ   deyip, doğrudan doğruya Zat-ı Akdese hitab ederek müteveccih olsun.