Muhlis bir Nur talebesi, hapishaneden çıkarıldığı vakit; güya o kırbaçlı, falakalı, türlü türlü işkenceli hapishane, ona bir kuvvet, bir enerji kaynağı olmuş, sadakat ve teyakkuzla Nur hizmetinde koşturmak için bir kırbaç tesiri yapmış gibi, Üstadına daha ziyade yakınlaşır; ve eskisinden daha fazla Nur’lara çalışır, neşriyat yapar.

   Afyon hadisesinde, Bediüzzaman hapiste iken, muallim bir Nur talebesi, savcılıkta Risale-i Nur ve Üstadı hakkında kahramanca cevaplar verdiği için, savcı kızmış, “Şimdi seni hapse atarım.” diye tehdit etmiş. O İslâm fedaisi muallim de cevaben, “Ben hazırım, derhal hapse gönderin.” demiştir.

   Yine Afyon mahkemesinde, bir Nur talebesi hakkında tevkif kararı veriliyor, fakat, adliye bulamaz. O talebe bundan haberdar olur. Diğer Nur kardeşleri gibi; “Üstadım ve kardeşlerim hapiste iken, nasıl hariçte kalabilirim.” diyerek savcılığa teslim olup, hapse girer.

   Aynı, bu hapishanede, bir Nur talebesini sehven tahliye ederler, o da “Üstadım ve kardeşlerim henüz hapistedirler. Hem istinsahını tamamlıyacağım yeni telif edilen Nur Risaleleri var.” diye düşünerek, hapishane müdürüne, “Benim kırk gün sonra tahliye edilmem lâzım. Ceza müddetim daha bitmedi.” der. Hesap ederler ki; hakikaten böyledir, tekrar hapse koyarlar.

   Hamiyet-i diniye meziyetine lâyık anlayışlı kardeşlerim!

   Said Nursî, kendi hakkında verilen böyle bir malumatı görürse, diyeceklerdir ki: “Ne için böyle yapıyorlar? Şahsımın ehemmiyeti yok. Kıymet, Kur’an’dan tereşşuh eden ve Kur’an-ı Hakîm’in malı olan Risale-i Nur’dadır. Ben bir hiçim.”

   Üstadın şahsının mazhar ve ayine olduğu, Kur’anî hakikatler ve Nur’lar itibariyle ve neşrettiği iman ve İslâmiyet dersleriyle, ihlâs-ı tamme ile, umumi ve küllî bir tarzda Kur’an’a ve dine hizmet etmesiyle, onun hakkındaki takdir ve tahsinler, mana-yı harfî ile şahsına ait kalmıyor. Kur’an ve İslâmiyete râcidir. Allah nam ve hesabınadır. Din düşmanları tarafından, ona yapılan düşmanlık ve taarruzlar da, Bediüzzaman’ın hâdimliğini yaptığı Kur’an ve İslâmiyet’in ortadan kaldırılması maksad-ı mahsusuna matuftur. Zira hakaik-ı Kur’aniye ve imaniyeyi câmi, o cihanşümül Risale-i Nur eserleri ona ihsan edilmiştir.

   İşte, bu bedihi hakikatı bilen, maskeli, gizli ve münafık iman ve İslâmiyet muarızları ve düşmanları, yarım asra yakındır, Bediüzzaman’ın çürütemedikleri şahsını, yalan ve yaygaralarla hâlâ çürütmeye çabalıyorlar. Maksatları: Risale-i Nur, rağbet ve revaç görüp intişar etmesin, iman ve İslâmiyet inkişaf etmesin. Halbuki, Said Nursî’ye iliştikçe Risale-i Nur parlıyor, neşriyat dairesi genişliyor. Birer numune olan yirmi beş sene içindeki hadiseler meydandadır.