Tıkanır, kesilir. Fakat, her yerde kuyular kazıp su çıkarmaya ehil olanlar; zahmetsiz, her bir yerde suyu buldukları gibi... Aynen öyle de, ulema-i ilm-i kelâm, esbabı, nihayet-i âlemde teselsül ve devrin muhaliyeti ile kesip, sonra Vacibü’l-Vücud’un vücudunu onunla isbat ediyorlar. Uzun bir yolda gidiliyor. Amma, Kur’an-ı Hakîm’in minhac-ı hakikisi ise; her yerde suyu buluyor, çıkarıyor. Her bir ayeti, birer Asâ-yı Musa gibi, nereye vursa âb-ı hayat fışkırtıyor.  وَ فٖى كُلِّ شَىْءٍ لَهُ اٰيَةٌ تَدُلُّ عَلٰى اَنَّهُ وَاحِدٌ  düsturunu her şeye okutturuyor. 

   Hem iman, yalnız ilim ile değil... imanda çok letaifin hisseleri var. Nasılki, bir yemek mideye girse; o yemek muhtelif âsâba, muhtelif bir surette inkısam edip tevzi olunuyor. İlim ile gelen mesail-i imaniye dahi, akıl midesine girdikten sonra, derecata göre ruh, kalb, sır nefis ve hakeza.. leatif kendine göre birer hisse alır, masseder. Eğer onların hissesi olmazsa, noksandır.” İşte Risale-i Nur, her yerde suyu buluyor, çıkartıyor. Evvelce gidilen uzun yolu kısaltıyor ve müstakim ve selâmetli yapıyor. 

   Eski hükema, ahkâm-ı şer’iyeden ve akaid-i imaniyeden bazıları için, “Bu nakildir, iman ederiz, akıl buna yetişmez.” demişler. Halbuki, bu asırda akıl hükmediyor. Bediüzzaman Said Nursî ise; “Bütün ahkâm-ı şer’iye ve hakaik-i imaniye aklîdir. Aklî olduğunu ispata hazırım.” demiş ve Risale-i Nur’da isbat etmiştir. Risale-i Nur’da, müstesna bir edebiyat ve belâgat ve i’caz, nazirsiz, cazip ve orijinal bir üslub vardır. Evet, Bediüzzaman, zatına mahsus bir üsluba maliktir. Onun üslubu, başka üsluplarla muvazene ve mukayese edilemez. Eserlerin bazı yerlerinde, edebiyat kaidesine veya başka üsluplara nazaran pek münasip düşmemiş gibi zannedilen bir noktaya rastlanırsa, orada gayet ince bir nükte, bir ima veya ince bir mana veya hikmet vardır. Ve o beyan tarzı, oraya tam muvafıktır. Fakat, o ince inceliği, âlimler de birden pek anlamadıklarını itiraf etmişlerdir. Bunun için, Bediüzzaman’ın eserlerindeki hususiyet ve incelikleri Risale-i Nur’la fazla iştigal etmemiş olanlar, birden intikal edemezler.

   Büyük şairimiz, edebiyatımızın medar-ı iftiharı merhum Mehmed Akif, bir üdeba meclisinde: “Viktor Hügolar, Şekspirler, Dekartlar; edebiyatta ve felsefede, Bediüzzaman’ın bir talebesi olabilirler.” demiştir.

   Edip ve şairler, zeval ve firaktan ağlamışlar, ölümden vaveylâ etmişlerdir. Güz mevsimini hüzünle tasvir etmişlerdir. Hatta, dünyaca meşhur Arap edibleri, “Eğer firak olmasa idi, ölüm ruhlarımızı almak için yol bulup gelemezdi."