Meyusane nazarı o cihetten çevirdik, elîm hayrete düştük.

   Başımız da eğildi, sinemizde saklandık, nefsimize bakarız, mütalâa ederiz.

   İşte işitiyoruz zavallı nefsimizden, binlerle hâcetlerin sayhaları geliyor.

   Binlerle fâkatlerin enînleri çıkıyor. Teselliyi beklerken tevahhuş ediyoruz.

   Ondan da hayır gelmedi. Pek ilticakârane vicdanımıza girdik;

   içine bakıyoruz bir çareyi bekleriz.

   Eyvah! Yine bulmayız; biz meded vermeliyiz.

   Zira onda görünür binlerle emelleri, galeyanlı arzular,

   heyecanlı hissiyat, kâinata uzanmış.

   Her birinden titreriz, hiç yardım edemeyiz.

   O âmal sıkışmışlar vücud, adem içinde.

   Bir tarafı ezele, bir tarafı ebede uzanıp gidiyorlar.

   Öyle vüs’atları var; ger dünyayı yutarsa o vicdan da tok olmaz.

   İşte, bu elîm yolda nereye bir baş vurduk, onda bir belâ bulduk.

   Zira mağdûb ve dallîn yolları böyle olur.

   Tesadüf ve dalâlet, o yolda nazar-endaz.

   O nazarı biz taktık, bu hâle böyle düştük.

   Şimdi dahi hâlimiz ki mebde ve meadi,

   hem Sâni’ ve hem haşri muvakkat unutmuşuz.

   Cehennemden beterdir, ondan daha muhrıkdır, ruhumuzu eziyor.

   Zira o şeş cihetten ki onlara baş vurduk. Öyle hâlet almışız.

   Ki yapılmış o hâlet, hem havf ile dehşetten, hem acz ile ra’şetten,

   hem kalâk ve vahşetten, hem yütm ve hem yeisden mürekkeb vicdan-sûz.

   Şimdi her cihete mukabil bir cepheyi alırız, def’ine çalışırız.

   Evvel, kudretimize müracaat ederiz, vâesefâ görürüz ki âcize, zaîfe.

   Saniyen: Nefsde olan hâcatın susmasına teveccüh ediyoruz.