Hakiki bütün elem dalâlette, bütün lezzet imandadır.

  Hayal libasını giymiş muazzam bir hakikat

   Ey yoldaş-ı hüşdar! Sırat-ı müstakimin o meslek-i nuranî,

   mağdub ve dallînin o tarîk-ı zulmanî,

   tam farklarını görmek eğer istersen ey aziz, gel vehmini ele al,

   hayal üstüne de bin, şimdi seninle gideriz zulümat-ı ademe.

   O mezar-ı ekberi, o şehr-i pür-emvatı bir ziyaret ederiz.

   Bir Kadîr-i Ezelî, kendi dest-i kudretle bu zulümat kıtadan

   bizi tuttu çıkardı, bu vücuda bindirdi, gönderdi şu dünyaya;

   şu şehr-i bî-lezaiz. İşte şimdi biz geldik şu âlem-i vücuda, o sahra-yı hâile.

   Gözümüz de açıldı, şeş cihette biz baktık.

   Evvel istitafkârane önümüze bakarız. Lâkin beliyyeler, elemler

   önümüzde düşmanlar gibi tehacüm eder. Ondan korktuk, çekindik.

   Sağa sola, anâsır-ı tabayia bakarız, ondan meded bekleriz.

   Lâkin biz görüyoruz ki, onların kalbleri kasiyye, merhametsiz.

   Dişlerini bilerler, hiddetli de bakarlar; ne nâz dinler, ne niyaz!

   Muztar adamlar gibi meyusane nazarı yukarıya kaldırdık.

   Hem istimdatkârane ecram-ı ulviyeye bakarız,

   pek dehşetli tehditkâr da görürüz. Güya birer gülle bomba olmuşlar,

   yuvalardan çıkmışlar, hem etraf-ı fezada pek süratli geçerler,

   her nasılsa ki onlar birbirine dokunmaz.

   Ger birisi yolunu kazara bir şaşırtsa, el-iyazübillâh

   şu âlem-i şehadet ödü de patlayacak.

   Tesadüfe bağlıdır, bundan dahi hayır gelmez.