İşte, Cenâb-ı Hak ve Hakîm-i Mutlak, bu insanda istihdam ettiği bu cihazatın elbette her birerlerine lâyık ücretlerini verecektir. O müteaddit enva-ı muhabbetin sabıkan beyan edilen dünyadaki muaccel neticelerini, herkes vicdan ile hisseder ve bir hads-i sâdık ile isbat edilir. Ahiretteki neticeleri ise, kat’iyen vücutları ve tahakkukları, icmalen Onuncu Sözün On İki Hakikat-i katıa-i satıasıyla ve Yirmi Dokuzuncu Sözün Altı Esas-ı bâhiresiyle isbat edildiği gibi, tafsilen

اَصْدَقُ الْكَلَامِ وَاَبْلَغُ النِّظَامِ كَلَامُ اللّٰهِ الْمَلِكِ الْعَزٖيزِ الْعَلَّامِ

olan Kur’an-ı Hakîmin âyat-ı beyyinatıyla, tasrih ve telvih ve remiz ve işaratıyla kat’iyen sabittir. Daha uzun bürhanları getirmeye lüzum yok. Zaten başka Sözlerde Cennete dair Yirmi Sekizinci Sözün Arabî olan İkinci Makamında ve Yirmi Dokuzuncu Sözde çok bürhanlar geçmiştir.

   BİRİNCİ İŞARET: Leziz taamlara, hoş meyvelere şakirane muhabbet-i meşruanın uhrevî neticesi, Kur’an’ın nassıyla, Cennete lâyık bir tarzda leziz taamları, güzel meyveleridir. Ve o taamlara ve o meyvelere müştehiyane bir muhabbettir. Hattâ dünyada yediğin meyve üstünde söylediğin “Elhamdülillâh” kelimesi, Cennet meyvesi olarak tecessüm ettirilip sana takdim edilir. Burada meyve yersin, orada “Elhamdülillâh” yersin. Ve nimette ve taam içinde in’am-ı ilâhîyi ve iltifat-ı rahmanîyi gördüğünden, o lezzetli şükr-ü manevî, Cennette gayet leziz bir taam suretinde sana verileceği, hadisin nassıyla, Kur’an’ın işaratıyla ve hikmet ve rahmetin iktizasıyla sabittir.

   İKİNCİ İŞARET: Dünyada meşru bir surette nefsine muhabbet, yani, mehasinine bina edilen muhabbet değil, belki noksaniyetlerini görüp tekmil etmeye bina edilen şefkat ile onu terbiye etmek ve onu hayra sevk etmek neticesi, o nefse lâyık mahbubları Cennette veriyor. Nefs madem dünyada heva ve hevesini Cenâb-ı Hak yolunda hüsn-ü istimal etmiş. Cihazatını,