cihazatını câmi bir hazine cihetiyle onu sevmek, muhafaza etmek, Cenâb-ı Hakkın hizmetinde istihdam etmek, yine o muhabbet bir cihette Mâbûda aittir.

   Hem gençliğin letafetini, güzelliğini, Cenâb-ı Hakkın lâtif, şirin, güzel bir nimeti nokta-i nazarından istihsan etmek, sevmek, hüsn-ü istimal etmek, şakirane bir nevi muhabbet-i meşruadır. Hem baharı, Cenâb-ı Hakkın nuranî esmalarının en lâtif, güzel nakışlarının sahifesi ve Sâni-i Hakîmin antika sanatının en müzeyyen ve şaşaalı bir meşher-i sanatı olduğu cihetiyle mütefekkirane sevmek, Cenâb-ı Hakkın esmasını sevmektir. Hem dünyayı, ahiretin mezraası ve esma-i ilâhiyenin ayinesi ve Cenâb-ı Hakkın mektubatı ve muvakkat bir misafirhanesi cihetinde sevmek, nefs-i emmare karışmamak şartıyla, Cenâb-ı Hakka ait olur.

   Elhasıl: Dünyayı ve ondaki mahlûkatı mana-yı harfîyle sev; mana-yı ismîyle sevme. “Ne kadar güzel yapılmış” de. “Ne kadar güzeldir” deme. Ve kalbin bâtınına, başka muhabbetlerin girmesine meydan verme. Çünkü, bâtın-ı kalb ayine-i Sameddir ve Ona mahsustur. 

                                                                                        اَللّٰهُمَّ ارْزُقْنَا حُبَّكَ وَ حُبَّ مَا يُقَرِّبُنَا اِلَيْكَ  de.

   İşte, bütün tâdad ettiğimiz muhabbetler, eğer bu suretle olsa, hem elemsiz bir lezzet verir, hem bir cihette zevalsiz bir visaldir. Hem muhabbet-i ilâhiyeyi ziyadeleştirir. Hem meşru bir muhabbettir. Hem ayn-ı lezzet bir şükürdür. Hem ayn-ı muhabbet bir fikirdir.

   Meselâ, nasıl ki bir padişah-ı âli, ^(Haşiye) sana bir elmayı ihsan etse, o elmaya iki muhabbet ve onda iki lezzet var: